Ընդհանուր նյութերի քանակը` 618 Ցույց է տրվում: 101-120 |
Էջեր: « 1 2 ... 4 5 6 7 8 ... 30 31 » |
Ինչ քաղցր բան է քնել հայրենի կտրի տակ, ծանոթ անկողնի մեջ…
|
Բոլոր երջանիկ ընտանիքները ստեղծվում են միևնույն կերպ` վախի միջով: Բոլորն էլ ծանոթության առաջին քայլը վախենում են կատարել, որովհետև դա կարող է լինել վերջինը: Բոլորն էլ վախենում են ուրիշ ծնողներից, որովհետև նրանք կարող են ամեն ինչ կործանել: Բայց եթե չհաղթահարես վախը, այդպես էլ կմնաս միայնակ:
|
Այժմ ամենից լավը ժամանակավոր անհետանալը կլիներ, պարզապես գոլորշիանալը, փակվել մի խաղաղ անկյունում, ամեն ինչ լավ կշռադատել, գտնել ճիշտ լուծում… բայց կյանքը մեզ չի տալիս փրկարար դադարներ:
|
Ոտքերի տակ չկա որևէ հենարան, և ձեռքերը կառչում են դատարկությանը: Այո’, մահը պետք է հենց այդպիսի տեսք ունենա` դատարկություն և անտեսանելի ուժ, որը տանում է հոգին նրա համար նախատեսված տեղը…
«Եթե ես ընդունակ եմ կշռադատելու, ուրեմն ես ո՞ղջ եմ,- մտածեց Մուստաֆան:- Ո’չ, կշռադատել կարելի է նաև մահվանից հետո: Բայց ես լսում եմ երգը: Դատարկության մեջ չի կարող երգ լինել: Այնտեղ երգող չկա: Ես ո’ղջ եմ, ես ո’ղջ եմ»:
|
Մի ինչ-որ պահի նա նույնիսկ մտածեց թե դա երազ է, մղձավանջային երազ. բավական է միայն ինքն արթնանա, և ամեն ինչ իր տեղը կընկնի: Բայց ժամանակն անցնում էր, իսկ այն զգացումը, որ կատարվել է սարսափելի և անուղղելի մի բան, չէր անցնում` ստիպելով որոնել թեկուզև մի որևէ բացատրություն, թե ինչպես դա կարող էր տեղի ունենալ::
|
Անցյալում արդեն ոչինչ չի կարելի փոխել: Նշանակում է այն` ինչ հիմա ինքը կիմանա, հավասարազոր կլինի դատավճռի, որը ենթակա չէ բեկանման, որովհետև այդ դատավճիռը կայացվել է անխիղճ դատավորի կողմից, որի անունն է` Ժամանակ…
|
Պարզվում է, որ երջանկությունից մինչև դժբախտությունը շատ մոտ է…
|
Դժվար է մարդուն ճանաչել, նրա հոգու խորքերը ներթափանցել, շատ է դժվար, ոչ մեկն այն չի բացում մինչև վերջ...չբացված գիրքնել ինչպե՞ս կարդաս...
|
Կյանքը մարդկանց կոտրում է անձայն, առանց գոռոցների, անտեսանելի կերպով:
|
Այնտեղ՝ որտեղ հատվում են երկինքն ու երկիրը, ուր ամպերից կաթնագույն լույս է թափվում, գտնվում է հորիզոնը: Երևի ամեն մարդ երազել է հատել հորիզոնի սահմանը: Նրանց երազանքն այնքան հավերժական է, որքան ինքը՝ բնությունը: Հորիզոնի հավերժության միջով է անցնում իմ հեքիաթի հերոսուհին:
|
Ճանաչելիության հարցում մարդու կարողությունը չի անցնում, չի կարող անցնել մի որոշակի սահմանից: Մարդը կազմում է ընդամենը մի մասը բնության, իսկ մի մասը չի կարող ընկալել ամբողջը, չի կարող հավասար լինել ամբողջին: Մյուս կողմից՝ չի կարելի իմանալ մասը՝ չիմանալով ամբողջը: Եվ ապա՝ չի կարելի իմանալ ամբողջը՝ չիմանալով մասը…
|
Հանճարների դարն ապրած ժողովուրդը կամ ազգը հետագայում կարող է հայտնվել և որպես կանոն միշտ հայտնվում է բոլոր չափանիշներով, ինտելեկտով առաջին հերթին, շատ ցածր մակարդակում:
|
Չարժե այնպիսի տեսք ունենալ, որ բոլորը քեզ նայեն: Արժե այնպիսի տեսք ունենալ, որ քեզ նայեն նրանք, ովքեր ճաշակ ունեն...
|
Գժվում եմ...Գժվել եմ, ահա այն իրականությունը, որն ինձ համար սիրելի է դարձել, պաշտելի, քանզի իրականությունից չեմ փախչի ու կյանքս չեմ փոխի...Չեմ էլ կարող, ուր մնաց անգամ այդ մասին մտածեմ...Վախենում եմ, վախենում եմ, որ մտածելուց անգամ կմեռնեմ, որովհետև արգելված է ինձ նույնիսկ մտածել: Հոգնել եմ, հոգնել եմ այս ամենից, այս մամռոտ չորս պատերից, այս անգույն հատակից ու ինձ միշտ վերևից նայող առաստաղից:
|
Երբեք չես իմանա, թե երբ և ինչպես կվերջանա քո կյանքը, բայց քանի դեռ ապրում ես, սովորի՛ր գնահատել յուրաքանչյուր պահն ու վայրկյանը...
|
Աշխարհում ամեն ինչ վերջ ունի, թե՛ սերը, թե՛արցունքները, թե՛ տառապանքները, լոկ վերջ չկա հիշողություններին...
|
Սառը մարդ լինելու համար Պետք չի վատը լինել, պետք չի չունենալ զգացմունք, պետք չի դաժան լինելլլլ: Պետքա մենակ Սիրել ԻՆՔՆԵՐՍ մեր «ԵՍ»-ը ու հանուն ոչ ոքի կամ ինչ-որ մեկի համար, ով մեզ չի հետաքրքրում, ՉԱՆՑՆԵլ մեր «ԵՍ»-ի ու մեր օրենքների Վրայով:
|
Երիտասարդները ցանկանում են հավատարիմ մնալ, չեն կարողանում, ծերերը փորձում են դավաճանել, բայց ի վիճակի չեն:
|
Մարդ պետք է կլանի կյանքի գույները, բայց երբեք չհիշի մանրամասնությունները: Մանրամասնությունները միշտ տափակ են:
|
Դառնալ սեփական կյանքի հանդիսատեսը նշանակում է խուսափել կյանքի տառապանքներից:
|
|