Այսօր 22.09.2024
Բարի գալուստ:
Status4ka.Ru - Հանրային առաջին ստատուսների կայք: Տեղեկացրեք ընկերներին կայքի մասին:
.
Գլխավոր էջ » Ստատուսներ » statusner [ Ավելացնել ստատուս ]

Ընդհանուր ստատուսների քանակը` 12744
Ցույց է տրվում: 561-580
Էջեր « 1 2 ... 27 28 29 30 31 ... 637 638 »


    Вы никогда меня не любили. Вам только нравилось быть в меня влюбленными.


    Մեկին մանր տաս մի դար կհիշի,մյուսին կյանքդ տաս` չի հասկանա


    Քո շուրթերին մի պատմություն ունեմ, որ մնացել է քեզ մոտ, քո շուրթերին ես սեր ունեմ պահած թաքուն, ա՛խ, քո շուրթերին ես ասելիք ունեմ, մի չսպիացած պատմություն ունեմ:


    Եթե դուք կնոջն ասել եք, որ սիրում եք նրան, ապա մի՛ դավաճանեք, եթե իհարկե դուք տղամարդ եք:


    Արբել եմ: Չեմ ուզում ասել,արբել եմ խմելուց, չեմ վախենում քեզ կորցնելուց,որովհետև կորել ես վաղուց:


    Напоминание: ему плевать. Ему нравится она. Не ты.


    Ես չեմ խնդրում սիրո խոստովանություն իմ պատուհանի տակ, ծնկի գալ իմ արջև, նվիրել ծաղիկներ ու նվերներ... Ես խնդրում եմ անկեղծ լինել ու չխաբել.. ))


    Не спешите говорить о себе. разговор о вас начнётся, как только вы уйдете.


    -Նկարագրի՛ր ինձ մեկ բառով: -Ի՛մս...♥


    Ինձ համար կարևոր չէ, թե ինչ անցյալ ես ունեցել դու: Ինձ միայն պետք է, որ քո ապագայում լինեմ միայն ես:


    Նա, ով գնացել է Ձեր <<Ոչ>> -ից հետո, նա արժանի չէ Ձեր <<Այո>> -ին:


    Խելացի սկեսուրը ձեռք է բերում դուստր, իսկ հիմարը՝ կորցնում է որդուն:


    Сила мужика не в том сколько он баб оформил,а в том скольким он отказал ради ОДНОЙ.


    Եթե աղջիկն ինքն է անում առաջին քայլը, ապա Դուք նրա համար իսկապես շատ թանկ եք:


    Ես կարող եմ նրա վրա բարկանալ, խանդել նրան, միգուցե նաև չհասկանալ, բայց, եթե նույնիսկ մի կաթիլ արցունք տեսնեմ նրա աչքերին, կոչնչացնեմ յուրաքանչյուրին:


    Պահակություն անելիս ժամանակն անցկացնելու լավագույն միջոցներից մեկն ինքն իրեն խոսելն է:


    Ինչպիսի սոսկալի տառապանքներ, ինչպիսի տանջալից տագնապ է ապրում մարդը, երբ որոշվում է նրա ճակատագիրը: Ամենասովորական բաներն այդ ժամին դառնում են կարևոր իրադարձություններ, ուրախացնում են նրան, կամ էլ՝ հուսահատեցնում…


    Երկու սիրահարները միաժամանակ բարձրացրին գլուխներն ու նայեցին իրար: Բայց երբ նրանց հայացքները հանդիպեցին, պատանուն թվաց, թե հիմա կմեռնի, թեև աղջկա հայացքն անսահման քնքշություն էր արտահայտում: Անաղարտ ու պատանի էակներն, ասես երկնքում նախապես միացած, արդեն զգում էին, որ պատկանում են միմյանց և առաջին հանդիպումից սարսափած, տագնապահար սարսռում էին, չկարողանալով անգամ մի բառ արտասանել…


    Պատանին հանդիպեց իր սիրելիին անսպասելիորեն, և բոլոր նախապես մտածված արտահայտությունները, բոցաշունչ պատկերավոր բաառերը, որոնք պետք է շարժեին աղջկա սիրտն ու ապշեցնեին նրան, ջնջվեցին հիշողությունից՝ չմնաց ոչ նախադասություն, ՈՉ ԲԱՌ, ՈՉ ՎԱՆԿ…


    Զվարճալի կլիներ, եթե պատերն ականջներից բացի, որ վերագրում են նրանց, ունենային նաև աչքեր ու լեզու և բոլոր անցորդներին պատմեին այն ամենի մասին, ինչ տեսել են ու լսել: