Այսօր 22.09.2024
Բարի գալուստ:
Status4ka.Ru - Հանրային առաջին ստատուսների կայք: Տեղեկացրեք ընկերներին կայքի մասին:
.
Գլխավոր էջ » Ստատուսներ » statusner [ Ավելացնել ստատուս ]

Ընդհանուր ստատուսների քանակը` 12744
Ցույց է տրվում: 421-440
Էջեր « 1 2 ... 20 21 22 23 24 ... 637 638 »


    Մի՛ ափսոսեք այն ժամանակի համար, որը անցկացրել եք միայնակ: Ափսոսե՛ք այն ժամանակի համար, որն անցկացրել եք ոչ ճիշտ մարդու կողքին:


    Սերը ազնվություն է տալիս նույնիսկ նրանց, որոնց բնությունը մերժել է այդ բանում:


    Երջանիկ մարդ - դա նա է,ով չի զղջում անցյալի համար,չի վախենում ապագայից...և չի խառնվում ուրիշի կյանքին:


    Պետք է սովորել խաղի կանոնները,իսկ հետո խաղալ բոլորից լավ!!


    Каждое утро,просыпаясь,я буду видеть её лицо.Слышать её голос.И больше мне,наверное,ничего не нужно.


    Դու նույնիսկ չգիտես, թե ինչպիսի՜ երջանկություն ես դու։


    Ես վաղուց ներել եմ նրանց, ովքեր ինձ վատն են կամեցել։ Թո՛ղ սերը փրկի նրանց հոգիներն այնպես, ինչպես իմն է փրկել։


    Не отдавайте своё сердце на растерзание с легкостью, пусть люди потрудятся, чтобы достать его.


    Քո աչքերի մեջ ես տեսնում եմ մեր մանուշակը հայկական...♥


    Մի աղջիկ այնքան սպասեց սպիտակ ձիով ասպետին, մինչև եկավ փոստատարը և բերեց թոշակը:


    Տարիները սերը չեն մարում, հիշողությունները հանգիստ չեն տալիս և սկսվում է ԿԱՐՈՏԸ


    Ճակատագրի բերումով պատահում է, որ սիրող սրտերը բաժանվում են: Յուրաքանչյուրը սկսում է իր կյանքը նոր, մաքուր էջից` ուրիշի հետ:


    - Ես առաջին անգամ եմ այսպես սիրահարվում: - Իսկ ես վերջին:


    Երբեմն ուզում ես հանգստանալ մարդուց, բայց հետո հասկանում ես, որ առանց նրա չես կարող։


    Աստված մեզ տվել է սիրտ, իսկ մենք մոռացել ենք ինչպես այն օգտագործել:


    Запомните: вас ценят ровно настолько, насколько вы цените себя сами.


    Յուրաքանչյուրի ներսում կա ցավ, որը երբեք չի անցնում,կա պահ, որը երբեք չի մոռացվում ու տեսիլքի պես միշտ էլ հայտնվում է:


    Մի կերպ մի պահ գոնե մոռանում ես մարդուն, և ահա. նոր նամակ կամ զանգ նրանից: Ու ցավալին այն է, որ դու ժպտում ես այնպես, ինչպես առաջ. ասես ոչինչ էլ չի եղել:


    Այս անծանոթ զգացմունքը, որ մեղմ ձանձրույթով հալածում է ինձ, ես վարանում եմ կնքել գեղեցիկ և հանդիսավոր անունով՝ թախիծ: Դա այնպիսի համակործան և այնպիսի եսասեր զգացմունք է, որ նրանից ամաչում եմ, մինչդեռ թախիծը ես միշտ հարգել եմ:


    Այդ զգացմունքն ինձ անծանոթ էր, բայց գիտեի, թե ինչ է տաղտուկը, ափսոսանքը, ավելի պակաս ինձ ծանոթ էր խղճի խայթը: Իսկ հիմա, ինչ-որ բան՝ մետաքսի պես և՛ հաճելի, և՛ նյարդայնացնող, փաթաթվում է ինձ, անջատում մյուսներից: