Արդեն վերջին ամսին էր, մի ամսից զորացրվում էի:Դե մյուսների նման ես էլ ունեի ընկերուհի:Ամբողջ 2 տարին անցել էր մեծ դժվարությամբ:Անցել էինք հազար ու մի փորձության միջով:Շատ անգամներ երազել էինք այս օրվա մասին, երբ ընդամնեը հաշված օրեր կմնան ,որպեսզի զորացրվեմ:Եվ հավատացնում եմ ես ուրախ չէ նրա համար ,որ մի քանի շաբաթից տանը պետք է լինեմ , այլ նրա համար , որ նա ինձ սպասեց...
Դա իմ երազանքն էր և դա կատարվեց:Իմ սիրած աղջիկը ինձ սպասեց: Վերջին 2 ամիսների ընթացքում չէի կարողանում զանգել նրան:Միայն նամակներ էի գրում անզուսպ կարոտից:Ամեն ինչ մեզ մոտ լավ էր: Մենք շատ էինք երազել այդ օրվա մասին , շատ էինք պատկերացրել այս օրը: Գնալուս մասին իմացա պատահական: Եվ ոչ մեկին չհասցրեցի տեղյակ պահել:
Վերջապես զորացրվեցի...
Գնացի տուն...բոլորը ուրախ էին , մայրս արտասվում էր, հայրս գրկում էր ինձ ու անընդհատ կրկնում <Իմ հպարտություննա> խոսքերը: Բայց չեմ վախենում ասել մի բան, ես նրան ծնողներիցս շատ էի կարոտել: Գնացի իրենց բակ, ուզում էի զանգեի , որ իջներ, որ տեսնեմ իրեն: Հանկարծ մի մեքենա մոտեցավ շենքին: Դուռը բացվեց...և...
Եվ նա...նա մենակ չէր...անգամ չկարողացա մտածել, որ հնարավոր է ուղղակի եղբոր հետ է:
Նրանք ժպտում էին , ուրախ էին , համբուրում էին իրար, գրկում: Մոտեցան շենքի մոտքին և տեսան ինձ: Նայում էի նրանց մի տեսակ անհասկանալի զգացում զգալով:Կարծես թե եթե հնարավորություն ունենաի կսպանեի երկուսին էլ: Խեղդամահ կանեի: Երդվում եմ , արցունքներս հազիվ էի զսպում: Նրանք կանգնել էին կոկորդումս ու բառերիս հետ կռիվ էին տալիս:
Նա նայեց ինձ...իր հին , բարի, սիրուն աչքերով: Երևի ուզում էր բացատրություն տալ: Համենայնդեպս ես դա էի կարդում նրա աչքերում:
Ու հեռացանք,,,երկուսս էլ ոչ մի բառ չասելով:
Հաջորդ օրը գնացի իրենց տուն: Ես չէի կարող ոչինչ չասել: Բացեց դուռր իր մայրը:Առանց որևէ բառ ասելու ներս մտա: Խնջույք էր,,,
Նշանդրեքն էր...
Արյունը սկսեց եռալ երակներումս: Չգիտեի ինչ անել, ինչ ասել , ինչ խոսել: Մոտեցա նրանց , վերցրեցի մի բաժակ գինի ու սկսեցի խոսել: Թեպետ առանց հասկանալու:

- Դու , դու , որ միշտ եղել ես իմը, որ միշտ պատկանել ես ինձ, դու , որ նվիրել ես ինձ սիրտդ, հիմա նշանվում ես: Ու նշանվում ես իմ թույլտվությամբ: Հավատա եթե ես թույլ չտաի , դու չէիր նշանվի: Այդ ես եմ այդպես ուզել: Ու թեև համոզված եմ,որ ինձ չես սիրել սակայն հավատում եմ քո սիրուն: Երջանիկ եղիր, այնպես ինչպես ինձ երջանկացրիր: Միայն թե երբեք չեմ ուզի , որ նրան էլ դժբախտացնես էնպես , ինչպես ինձ:Միայն մի բանի համար եմ ափսոսում: Որ ես՝ բանակում պահել ու պաշտպանել եմ քեզ նմանի կյանքը: Հավատա , իրոք ափսոսում եմ:
Ու դուրս եկա...նրա աչքերում չտեսնելով և ոչ մի կաթիլ արցունք:
Ու ես, որ ամբողջ կյանքում միշտ կրկնել եմ , որ աղջկա համար երբեք իմ կյանքի վրա ձեռք չեմ բարձրացնի այսօր ուզում եմ դա անել:
Վերցրեցի մի դանակ, ակամա հիշեցի մեր այն հի՜ն օրերը, թաղեցի խիղճս ու ,,,
Տեսա ինչպես է տաք արյունս թափվում գետնին ու փակեցի աչքերս:
Այդպես էլ չհասցնելով հանել զինվորական հագուստը հագիցս: