Բարև իմ օնլայն սեր: Դու կրկին օֆֆլայն տիրույթներում ես, իսկ ես ընդմիշտ օնլայն սպասում եմ անվանդ կողքին այդպես էլ չվառվող կանաչ լույսին, որ լուսափորի պես հուշում է, որ հասանելի ես, սակայն արդյո՞ք ինձ համար: Աստված գիտե, թե որտեղ ես այժմ. հեռախոսագծերը մռմռում են, որ ժամանակավորապես անհասանելի ես. նրանք չգիտեն, թե որքան է հեռախոսս սպասում, որ հեռախոսիդ կանաչ կոճակը սեղմվի: Դու վայելում ես օֆֆլայն կյանքդ, իսկ ես թարմացնում եմ էջերս, անգիր անում ամեն կարգավիճակդ ու լինքդ, հերթով կարդում մեկնաբանություններդ ու եզրակացություններ անում: Լսում եմ քո սիրելի երաժիշտներին, մինչդեռ դու գուցե նրանց կենդանի կատարումներն ես վայելում: Թերթում եմ ծննդյան տոների ու խրախճանքների ֆոտոալբոմներդ, մինչդեռ գուցե հենց այս նույն պահին քեզ կրկին լուսանկարում են, որ հետո նշեն նկարների վրա, իսկ ես լուռ լայքեմ, երբեմն էլ համարձակվեմ ու մեկնաբանեմ: Համացանցում, ասում են թե, մարդ խիզախում է, հերոսանում, խենթանում: Ինչու՞ չեմ ես էլ այդպիսին: Ես քեզ հեռվից եմ երկրպագում և սպասում եմ, որ գուցե դու էլ ինձ լայքես, մեկնաբանես, գոնե պարզապես այցելես քեզ տենչող իմ էջ, որ կարգավիճակներս ու լինքերս գրկեն օնլայն քեզ, ջերմանան, որ տառերս իմաստալցվեն, տողերս հասցեավորվեն, երգերս պատմեն քեզ, թե որքան միայնակ եմ թվային ես: Ես կտեղադրեմ երջանիկ զույգերի նկարներ, մտովի կջնջեմ նրանց դեմքերն ու մեզ կպատկերացնեմ. գիտե՞ս` մենք գեղեցիկ կլինեինք: Վիրտուալ աշխարհում իմ գոյությունը պայմանավորված է միայն քեզնով, քո պատճառով ես այսքան թվայնացել եմ, վիրտուալացել, կորցրել իրական ինձ, որովհետև իրականում դու ինձ անգամ չես նայում, իսկ այստեղ մենք միմյանց ցուցակներում ենք. ես քո հազարավորներից մեկը, դու` իմ միակն ու գլխավորը: