Եվ ամենը վերջացավ… Ինչպես սկիզբն էր անորոշ, այնպես էլ ավարտնէր մեզ բնորոշ: Երևի կծիծաղես, երբ ասեմ, որ ես սա էլ էի կանխատեսել ու գիտակցաբարեմ այս ցավն ապրել, դե իհարկե չափազանց անմարդկային մեկնաբանություն է, կամ էլ նորլիրիկական զեղում իմ կողմից, այնպես չէ…Բայց ոչ, ստիպված եմ հիաթափեցնել քեզ թանկագինս,դա է իրականությունը, որն երբեք էլ չեմ կարող քո առաջ բացել: Ուրեմն լսիր` ես սպասելեմ մեր հանդիպմանը, քո աչքերն ինձ հարազատ էին այն պահից, երբ նայեցի դրանց մեջ: Իհարկեսկզբում ինձ համար էլ էր անակնկալ այդ զգացումը, չէ որ սեր չէր, ես ուրիշին էի սիրում,իսկ ինչ էր այդ դեպքում: Գուցե երբևէ չապրած հիշողություն, կամ կանխազգացում չգիտեմ,ես ինքս էլ եմ մոլորվում իմ ունակություններում… Քաջ գիտակցում էի, որ մեր վայրկյաններըհաշված են, բայց գերադասեցի ապրել այդ բերկրանքը և տանջվել կոտրված սիրո հուշերից,քան կյանքիս այդ կարճ հատվածն ուրիշին նվիրել կամ էլ առանց քեզ ապրել…