Գիտեմ` տարիներ հետո կրկին կհանդիպենք, ինչպես այս տարի կրկին կուրախանանք իրար գտնելով: Իրար կնայենք մենք հեռու հեռվից, արցունք կնշմարվի մեր երկուսի աչքերում: Բայց այն ժամանակ ամեն ինչ այլ կլինի: Այս անգամվա նման ազատ չենք լինի: Երբ քեզ տեսնեմ, կխնդրեմ ամուսնուս կանգնեցնի մեքենան, կիջնեմ մեքենայից ու կքայլեմ: Դու էլ կքայլես դեպի ինձ և այդ պահին… Այդ պահին կբացվի մեքենայի հետևի դուռը, կիջնեն զույգ երեխաներս` Ալբերտս ու Կարինես, կիջնի նաև ամուսինս ու երեքով ծիծաղով կվազեն իմ հետևից: Իսկ դիմացի խանութից դուրս կգան կինդ և դուստրդ: Երեխաներս «մամա» գոռալով կվազեն, կպտտվեմ կգրկեմ, ամուսինս էլ իր ուժեղ բազուկներով կգրկի մեզ: Կզգամ մի երկնային երջանկություն, իսկ մեջքիս ետևում հանկարծ կլսեմ. «Կյանքս, Սեդուլս, քեզ ահավոր շատ եմ սիրում»: Սիրտս վեր կելնի ծանոթ բառերից, կկանգնեմ, կշրջվեմ և կտեսնեմ, թե ինչ ամուր ես գրկել դստերդ, ում իմ անունով ես կոչել և կհասկանամ, որ այդ խոսքերն ինձ էին ուղղված: Երկուսիս աչքերից արցունքներ կթափվեն, կարոտով կնայենք իրար, կուզենք վազել, գրկել իրար, համբուրել: Բայց կշրջվեմ, կգրկեմ ամուսնուս, զույգ երեխաներիս և կքայլեմ իմ կառուցած երջանկության ճանապարհով` հոգուս խորքում թաքուն պահելով մեր սերը, որն այդ ժամանակ և հենց այդ օրը կդառնա 10 տարեկան: