Ալո:
-Արի հանդիպենք այսօր:
-Արի: Ե՞րբ:
-Հիմա կարո՞ղ ես:
-Այո իհարկե: Սովորականի պե՞ս:
-Այո:
-Համբուրում եմ: Մինչ հանդիպում:
-Ցտեսություն...
Մի քանի ժամից հանդիպեցին:
-Բարև:
-Ո՛չ, պետք չէ համբուրել:
-Ի՞նչ է պատահել:
-Մենք պետք է խոսենք:
-Ինչի՞ մասին: Ի՞նչ է պատահել:
-Պատահել է: Ասա միայն ճիշտը՝ դու ինձ այլևս չե՞ս սիրում:
-Ինչ հիմարություն է: Սիրում եմ...ԵՍ սիրում եմ քեզ...
-Պետք չի՛, մի կպիր ինձ: Դու ստում ես:
-Ո՛չ, չեմ ստում: Ի՞նչ է եղել Քեզ:
-Քեզ տեսել են:
-Եվ ի՞ինչ:
-Դու սիրում ես նրան, բայց ոչ ինձ:
-Ու՞մ եմ սիրում: Ոչինչ չեմ հասկանում...
-Դու և նա: Ձեզ տեսել են:
Մի փոքր դադարից հետո աղջիկը պատասխանեց:
-Բայց ու՞մ հետ: Ես բացի Քեզանից ոչ ոք չունեմ...
-Ստում ես:
-Ոչ:
-Ինչու՞: Ինչի համար: Ախր ես Քեզ սիրում էի...
-Սիրում էի՞ր: Իսկ հիմա չե՞ս սիրում:
-...Ոչ:
-Ինչի՞: Ի՞նչ եմ արել:
Մինչ այդ աղջիկը կարողանում էր իր մեջ պահել արցունքները: Սակայն դրանք մի ակնթարթում դուրս հորդեցին նրա աչքերից:
-Ես այլևս չեմ սիրում Քեզ: Դու ինձ համար ոչ ոք ես:
-Բայց ես բացի քեզնից ոչ ոքի չեմ սիրում: Հավատա ինձ...
-Ոչ:
-Այստեղ ինչ-որ սխալ կա: Ես միայն քեզ եմ սիրում:
-Բայց ինչու՞: Ինչու այսպես վարվեցիր:
-Ես գիտեմ, որ սիրում ես ինձ,- ասաց աղջիկը սրբելով թաց աչքերը:
-Ո՛չ, ատում եմ:
-Ինչու՞: Սիրելիս...
-Հաջողություն:
-Ո՛չ:
Նա գնաց, իսկ աղջիկը դեռ երկար ժամանակ մնաց այգում և նստարանի վրա նստած անդադար լալիս էր: Նստարանի տակ կարծես արցունքները լճացած լինեին:
Տղան քայլում էր և չէր հավատում ընկերուհու ասածներին: Արագ քայլելով մտավ շքամուտք: Ծխում էր...և մտածում նրա մասին:
Բարձրացավ ամենավերևի հարկ: Նա այդքան մտածելով հասկացավ, որ սիրում է աղջկան՝ սիրում է անմոռաց սիրով: Վերջացնելով ծխելը նա հեռախոսը հանեց գրպանից՝ դրեց պատուհանագոգին, իսկ ինքը կանգնեց այդտեղ և նետվեց:
Մի քանի րոպե անց հեռախոսին հաղորդագրություն է գալիս.
«Ընկերս, ես սխալվել եմ: Դա նա չէր: Դա ուրիշ աղջիկ էր: Հիմար բան ստացվեց...»
Բայց արդեն ուշ էր: Տղան ընկած էր գետնին ամբողջովին արյան մեջ կորած, իսկ աղջիկը նստած լալիս էր:
Ոչինչ արդեն կարևոր չէր, որովհետև նրանք միասին չեն լինի: Տեղի էր ունեցել հիմար սխալ...
Եվ մի հարց է ինձ տանջում՝ «Ինչու՞ ենք ՄԵՆՔ հավատում ուրիշների ասածներին: Դրանք բարություն չեն բերում: