Ինչպիսի գեղեցկություն այնպես չէ՞: Յուրաքանչյուր սիրող զույգ կերազեր գեթ մեկ անգամ նման հաճելի ու սիրո խորհրդավորությամբ լցված վայրում սիրելիի հետ վայելել ընծայված երջանկությունը: Մոմեր, սիրո գեղեցիկ խոսքեր, անսահման սեր, երկու սիրող սրտեր: Այ սա է իրական երջանկությունը: Ասում են՝ լիակատար երջանիկ մարդ չի լինում: Երջանկությունը հարատև չէ, այն պահեր է և հենց այդ պահերով էլ մենք ապրում ենք: Մի աննշան ուրախությունն էլ փոխում է մեր կյանքը՝ դարձնելով այն գունեղ և սիրառատ:
Մի պահ պատկերացնենք. ծով, լռություն: Միայն լսվում են ծովի ծփացող ալիքների խենթացնող ձայնը: Դուք՝ դու և սիրելիդ, գիշերային պայծառ աստղերի ներքո՝ կանգնած ծովի ափին, լուռ, ոչ մի բառ չարտասանելով՝ վայելում եք ձեր սերը: Մոմեր, ռոմանտիկ ընթրիք, ծաղիկներ և մատանի...Ախ Աստված իմ, մի՞թե դա հնարավոր է, մի՞թե եկավ այդքան սպասված օրը, աչքերիս չեմ հավատում, շնորհակալ եմ Տեր Աստված...Եվ սրանց հաջորդում է հետևյալ արտահայտությունը. «Համաձայն եմ սիրելիս»:
Էլ ի՞նչ է պետք սիրող սրտին սավառնել երկնքում և լինել անսահման երջանիկ: Սիրած էակի կողքին նա երջանիկ է և այն փոխադարձ է: Ճի՛շտ է, դրանք վայրկյաններն են միայն այդ հիասքանչ ու լիակատար երջանկության, որը դեռ սպասում է նրանց ապագայում, բայց միևնույն է, այս առաջին վայրկյաններին ոչինչ և ոչ ոք չի կարող հասնել: Չկա որևէ անփոխարինելի բան, քան սերն է: