Նա ասում էր,որ դեռ փոքր եմ,շատ փոքր սիրելու համար...բայց չէ որ սերը տարիք չի հարցնում:Մտածում էի,թե կյանքը ինձ համար վերջացավ,բայց...դեռ հույս ունեի...սպասում էի...սպասում էի,որ կգա այդ օրը,բայց թե երբ-չգիտեի...Վախենում էի,այնքան շատ,որ չէի կարողանում խոսել ու զգացմունքներս արտահայտել...Կատարվեց...Դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրն էր:Մտածում էին նրա մասին,երբ հեռախոսիս հաղորդագրություն եկավ...նա էր -Մի քանի րոպեով դուրս կգասշ քեզ բան պետք է ասեմ: Շփոթված էի,չբիտեի ինչ անեի...երբ սկսեցի նրան գրել,նա զանգեց ու կրկնեց նույնը...դուրս եկա...նստեցի մեքենան և մենք գնացինք հեռու ամեն ինչից: -Գիտես քեզ ինչքան շատ եմ սիրում,շատ-շատ: Արագ շրջվեցի դեպի պատուհանը,որ չտեսներ ամոթխած դեմքս: Շոյեց մազերս...շրջվեցի:Բռնեց ձեռքս և ինչ որ բան ասեց...ոչինչ չէի լսում,ես գտնվում էի երազում...մի պահ զգացի նրա սրտի բաբախոցը,որը ինձ թվում էր անվերջություն:Ժպտաց,հանկարծ հիշեցի,որ գրպանումս մի նկար կար,որը պետք է նվիրեի նրան...տվեցի...նա էլ վերցրեց իր սիրած օծանելիքը և ցանեց ձեռքիս...մինչև հիմա դեռ զգում եմ այդ բույրը...միայն մի համբույր այտիս ու ես արդեն երկնքում եմ...երբեք չեմ մոռանա այդ մի քանի րոպեները,որ ինձ վայրկյաններ թվացին... ...Քեզ հետ մի ակնթարթ,քան հավերժություն առանց քեզ...