Քայլում էի փողոցով,երբ հանկարծ…թվաց,թե նույնն էր ամեն ինչ,այնպես,ինչպես ամիսներ առաջ:Օդում մի բույր կար,որը ինձ պարուրելով ինչպես նուրբ մետաքսե կտոր,տարավ հին ու բարի ժամանակներ:Հանկարծ արթնացան հիշողություններ,որոնք երկար ժամանակ է չկային:Եվ հանկարծ …նորից ուրվականը,հին ուրվականը,որ հայտնվեց փողոցի կենտրոնում ու մի վայրկյանում չքացավ:Նրան հետևելով չքացան մարդիկ և փողոցները:Ես մնացի մի նեղ միջանցքում՝ անցյալի ու ներկայի միջև:Եվ մութ միջանցքում՝ որպես վերջին լույս, լուսեղեն դեմքով նույն ուրվականն էր:Նա տարավ ինձ ետ,դեպի իմ անցյալ,որտեղ տեսա ինձ երջանիկ կանգնած:Մի խինդ կար իմ մեջ,որ արդեն չկար:Հետո նա նայեց իմ մոլոր դեմքին և տարավ ներկա:Նորից նույն փողոցը ու նորից մարդիկ:Քայլում էի,քայլում և մտածում էի որ՞ն էր իմաստը նրա այդ քայլի:Փողոցի մի նեղ անկյունում տխուր,դալկահար,թախծոտ ծերունի նստած բարձրաձայն խորհում էր մտքեր:Եվ խելացի էին մտքերը այնքան,որ ակամայից մոտեցա նրան:Դանդաղ բարձրացրեց նա իր գլուխը,հետո դեմքին մի խորը ժպիտ նայեց ինձ վրա,ու հետո գետնին:Եվ չէի հասցրել դեռ բառ դուրս բերել,երբ նա շշնջաց.
-Դա ուրվակա՞նն էր:
Ես զարմացած,շփոթված դեմքով նայեցի նրան:Խորհրդավոր քմծիծաղ դեմքին նա շարունակեց.
-Նա այցելում է,երբ կորցնում ես կյանքում թանկ մեկին,երբ մոլորվում ես սեփական կյանքում,ու մնում ես անցյալի ու ներկայի նեղ միջանցքի մեջ:Ու՞մ ես կորցրել:
Ի՜նչ դժվար հարց էր:Ես կորցրել էի,բայց ում չգիտեի,ինձ թե՞…և հարցին պատասխանեցի ես մի նոր հարցով.
-Իսկ գոյություն ունե՞ն հավերժ ընկերներ,պինդ ընկերություն,իսկ ընկերությունը մի՞շտ է փրկվում ներողությունով:Իսկ անցյալի հուշերը միշտ պիտի գա՞ն,այցելե՞ն հոգուս,և չթողեն ապրել այսօրվա ներկան:
Եվ ծերունին նայելով դեմքիս,կարծես հասկացած՝ ինչ եմ կորցրել,մի բան ինձ ասաց.
-Հավերժ ընկերնե՞ր,նրանք միշտ էլ կան:Ընկերությու՞ն,առանց այդ բանի կյանքը չի լինի:Մենք ինքներս ենք խառնում մեր կյանքը,դարձնում կապված թելերի խցիկ,իսկ անցյալը մենք ենք խառնում մեր ներկայի հետ:Ասեմ մի պարզ բան.ձմռան վերջին կամ ամռան սկզբին,երբ արևը նոր է դուրս գալիս,մենք ցուրտ վայրերով քայլում ենք ճկված,մրսած,անվստահ,իսկ այն տեղերում,որտեղ արևը գետնին է դիպել իր վառ շողերը,մենք քայլում ենք վեհ,վստահ,անկորույս:Դու այժմ ստվերում ես,այնտեղ,ուր ցուրտ է,շարժվիր առաջ,դեպի արևը,և կյանքդ կփոխվի,այն ինչ խճճել ես նորից կբացվի,և ընկերներդ,հարազատներդ նորից ետ կգան:
Ծանր բարձրացրեց նա իր գլուխը,նայեց աչքերիս ու լուռ հեռացավ,թողնելով միայն մի թղթի կտոր.<<Անցյալ՝ ուրվական,ներկա՝ արև ու արև….>>:
1 Ադմինիստրատոր
1 Գլխավոր մոդերատոր 
տղամարդ: 1404 
կին: 883
