- Դու առաջինն ես բազմաթիվ անցորդներից, ով բավական չէ համարձակվեց ինձ մոտենալ, այլև նայեց դեմքիս և հիմա աչքերով ինձ հարցախեղդ է անում:
Նա դանդաղորեն ջութակը տեղը դրեց, պատյանը վերցրեց ձեռքը և սկսեց դանդաղ քայլել: Ես հետևեցի նրան: Շատ չէինք քայլել, երբ նա սկսեց խոսել.
- Հիմա քեզ մի դեպք կպատմեմ, ճիշտ է, տարիների հնություն ունի, բայց հետքերը դեռ թարմ են:
Եվ սկսեց պատմել` աչքերը հեռուն հառելով:
Մի սիրունատես աղջիկ պատուհանի մոտ կանգնել, ինչ-որ մեկին էր սպասում: Երևում էր` նա չափազանց անհանգիստ էր: Բայց ու՞մ էր նա սպասում և ո՞վ էր այդ աղջիկը: Այդ աղջիկը Նարեն էր: Հեռվում մի մեքենա է արգելակում: Աղջիկը լա -րում է ամբողջ ուշադրությունը,դեմքը մոտեցնում սառը ապակուն, սակայն ապարդ- յուն, ոչ ոք և ոչինչ չի երևում: Արամը, ում աղջիկը սպասում էր, բավական ժամա- նակ է արդեն ուշանում էր: Նարեի դեմքն անհանգստություն էր արտահայտում:
- Ինչու՞ այսքան ուշացավ, չլինի մի բան է պատահել:
Աստիճանների վրա ծանոթ ոտնաձայններ լսվեցին: Վերջապես նա եկավ: Արամը սովորականից ավելի ուրախ էր, իսկ Նարեն անհանգստությունից փարվել էր նրան և հեծկլտում էր` մերթընդմերթ գլուխը բարձրացնելով և Արամին նայելով:
Նարեն սիրում էր Արամին, սիրում էր` իր աղջկական ամբողջ անկեղծությամբ, իսկայդ օրը խելագարի պես էր ուզում տեսնել նրան, լսել նրա ձայնը, նայել նրան երկա˜ր, շա˜տ երկար, խաղալ նրա ոսկեգույն գանգուրների հետ և շաղ տալ դրանք նրա լայն ու ճերմակ ճակատին:
Հանկարծակի Արամը Նարեի ուսերից բռնեց, ուշադիր նայեց աչքերի մեջ և ասաց.
- Նա’ր, ես քեզ այնքա˜ն շատ եմ սիրում: Սա հիշիր ու երբեք չմոռանաս:
Նարեն լուռ էր ու նայում էր անթարթ հայացքով: Արամը այնպես էր խոսում, կարծես էլ երբեք չէր կարողանալու ասել այդ խոսքերը:
Երկար զրուցեցին: Ժամերը այնքան արագ էին թռչում, կարծես վայրկյաններ լինեին: Արամը մի քանի վայրկյանով լքեց Նարեին և վերադարձավ փաթեթավորված ինչ որ իրով:
- Նար, դու շատ էիր ուզում ունենալ սրանից:
Նարեն արագ բաց արեց Արամի նվերը և աչքերը փայլատակեցին: Ներսում ջութակ էր: Արամը վերցրեց ջութակը և սկսեց նվագել: Հուզիչ էր: Այդ հիասքանչ երաժշտությունից հետո Նարեն բավականին երկար արցունքոտ աչքերով նայում էր Արամին:
Արդեն մթնել էր, Արամը պետք է գնար:
- Սուրճ խմենք հետո կգնաս,- ասաց Նարեն` ցանկանալով ավելի երկար ժամանակ անցկացնել Արամի կողքին:
- Ի՞նչ ես ասում, ես ընդհանրապես սուրճ չեմ խմում: Դու չգիտես, որ սուրճը ստամոքսի խոց է առաջացնում,- ասաց Արամը, գրկեց Նարեին ու հեռացավ:
Գնաց կանգառ, վառեց ծխախոտը և տհաճ համ զգաց բերանում: Քիչ անց սկսեց հազալ: Կամաց-կամաց հազն ուժեղացավ: Սիրտը արագ էր բաբախում: Հազալիս ձեռքով փակել էր բերանը և հանկարծակի ձեռքին արյուն նկատեց:
Առաջին իսկ պատահած շտապ օգնության մեքենայով նրան տեղափոխեցին հիվանդանոց: Արյունահոսությունը չէր դադարում: Բժիշկներն ամեն անհրաժեշտ միջոց ձեռնարկեցին: Բայց… Արամը մահամերձ է, նրան կյանք է պետք, նա ընդամենը 17 տարեկան է: Հասկացե´ք, մարդիկ, նա դեռ նպատակներ ունի, նա սի- րած աղջիկ ունի: Փրկե´ք նրան, մարդիկ, խնդրում եմ:
Լուսաբացին նրան տարան վիրահատարան: Եվ այդ պահին, երբ ամբողջաշխարհին ժպտաց գարնան արևը, վիրահատարանում մարեց Արամի արևը:
Նարեն հայելու առաջ էր ու հանկարծակի ճչաց: Վազեց փաթաթվեց մորը և սկսեց անզուսպ հեկեկալ: Մինչ մայրը փորձում էր հանգստացնել Նարեին, բժիշկը հայտնեց Արամի ծնողներին.
- Տղայի ստամոքսի խոցը պայթել էր, արյունահոսությունը չէր դադարում, ոչինչ անել չկարողացանք: Ցավում
եմ…
***
Այս վերջին խոսքերից ես ցնցվեցի: Նայեցի նրան, դողում էր ու արցունքներն էին անզուսպ հորդում նրա` ժամանակից շուտ ծերացած դեմքին:
- Այդ աղջիկը ես էի, իսկ սա (ցույց տվեց ջութակը) իմ առաջին և միակ սերենադի հնչյուններն արձակողը: Այդ օրվանից մինչ օրս միշտ միևնույն հնչյուններն է արձակել ` տարիներ առաջ սրտեր բորբոքող, իսկ այժմ տրտում հեկեկանք հիշեցնող հնչյուններ:
Նա կանգ առավ, կրկին հանեց ջութակը և շարունակեց նվագել: Ես լսեցի մի փոքր ևս և դանդաղ քայլերով հեռացա: Այլևս նրան այգում չտեսա: Իր գաղտնիքը բացահայտելուց հետո նա անէացել էր: Եթե այն ժամանակ չգիտեի, թե որտեղից է գալիս ջութակի տրտում հեկեկանքը, այժմ պարզ է` տարիների հետքն իր վրա կրող դժբախտ սրտի ակունքներից:
1 Ադմինիստրատոր
1 Գլխավոր մոդերատոր 
տղամարդ: 1404 
կին: 883
