2006 թվականին ինտերնետ տիրույթում հայտնված одноклассники.ru կայքը հատեց մինչ այդ գոյություն ունեցած ռեկորդային բոլոր սահմանները: Մարդիկ էյֆորիայի մեջ ընկած «սայթեր» էին բացում ու ինքնահաստատվում: Հետաքրքիր վիճակագրություն կլիներ հաշվել վերոնշյալ կայքի միջոցով հանդիպած պարմանների ու պարմանուհիների, այդ հանդիպումների արդյունքում ձևավորված «ընգեր-ընգերուհիների», «մեր քրոջ նկարին ացենկա դնելու» առիթով կազմակերպված «մեր քրոջ ախպոր+ մեր քրոջ ախպոր շրջապատ- մեր քրոջ նկարին ացենկա դրած հարիֆ + հարիֆի շրջապատ» հույժ գաղտնի ու կարևոր ասուլիս-կոնֆերանսների, ջարդված ծնոտների ու քթերի թիվը:

Ամենևին նպատակ չունեմ քննադատել վերոնշյալ կայքը (դրանով զբաղվողների թիվն առանց այդ էլ մեծ է): Մինչ ազգի ռուսայոլա տանող խավը «կայֆեր էր անում» одноклассники.ru կայքում, հասարակության մյուս մասը, որ առանձնանում էր անգլերենի լավ իմացությամբ, հաստատվում էր facebook.com կայքում: Նրանք հպարտանում էին այն բանով, որ այս կայքում չկան «աղջիկ խոսացնող քյառթուներ» և միամտաբար կարգավիճակներ էին գրում մոտավորապես այսպիսի բովանդակությամբ. «Երեխեք բայց ինչ հավես ա չէ, որ էս սայտում քյառթուներ չկան», «Ինչ լավա, կարամ նկարներս հանգիստ ափլոդ անեմ, մեկա բոլորը չեն տեսնի»:

Սա շարունակվում էր այնքան ժամանակ, մինչև ֆեյսբուք անող Աննայի հարևանի տղա Արթուրը, որ այդ ժամանակ բախտի անհաջող բերմամբ նրանց տանն էր գտնվում, տեսավ ինչ-որ նոր կապույտ ադնակլասսնիկի ու որոշեց հարցնել, թե ի՞նչ է դա: Աննան իհարկե կարող էր հասկանալ, որ իր պատասխանից է կախված շատ շատերի հետագա վիրտուալ կյանքը, բայց, ցավոք, նա դա չգիտակցեց և անկեղծ պատասխան տվեց Արթուրին. «Շատ լավ սայթ ա, Արթուր ջան, շփվում ենք ընկերների հետ, տենց էլի»: Արթուրի` հատ-հատ շարած մազափունջից մի մազ վեր ցցվեց (կամ ժելեյի չափից շատ լինելուց կամ էլ մտքի փայլատակումն այդպես էր արտահայտվում նրա մոտ):

Միևնույն ժամանակ երրորդ մասցի Լյովը ճաշասենյակով անցնելիս նկատեց քրոջը, որ շատ տարօրինակ կերպով հանգիստ նստած չաթ էր անում ընկերուհու հետ նույն ֆեյսբուքում և ունքը խորհրդանշական վեր բարձրացրեց. «Էս ի՞նչ թազա սայթ ա…»:

Այսպիսով, շուտով ողջ ֆեյսբուքով տարածվեց գուժը, ես կասեի`բոթը. «Нас нашли. Нашествие кяртов»… Մի փոքր ժամանակ անց արդեն հանդիպում էին «ara es fesbuk@ vonc a ashxatum», «hors arev es inch xarn a», «ape um drujit em talis @ndunum a» և այլ կարգավիճակներ: Շատ ավելի հաճախ հանդիպում էին աղջիկների «պատերի» վրա գրված «barev vonc es»-ներ: Եվ այսպես, կամաց-կամաց, նորմալ շփում և ավելին փնտրող մարդկանց վերջին հանգրվան ֆեյսբուքը վերածվեց այնտեղ ամեն ջանքով ներս խցկվող «քյառթերի» և նրանց այնտեղից վռնդել ձգտող «ֆեյսբուքցիների» մարտի դաշտի:

Իսկ այժմ մի քանի վառ օրինակ «Քյաթուիզմը Հայաստանում» խորագրի ներքո կամ այլ կերպ ասած` ինչպես «չկպցնել» աղջիկներին: Հանցագործների անուններն ու դեմքերն աղավաղված են` «մարդ ես, մեկ էլ տեսան, եկան կռիվ» նկատառումներից ելնելով: