Միայնություն, տառապանքներ, ցավ դառը հիշողություններ... Բայց կա բացառություն, չէ, որ երբեն հոգնում ես կյանքից, եվ ձգտում միայնությանը...Այդ պահին,կարծես միայնությունը քեզ տարերք է տալիս, հասկանում քեզ, մտնում դրությանդ մեջ,կիսվում քեզ հետ: Իսկ երբեմն էլ հոգնում ես միայնությունից եվ ձգտում դեպի մարդիկ: Տարօրինակ էլեմենտն է կյանքի, մեկ բարձրանում ես վեր եվ քեզ զգում ինչպես առաջնորդ, մեկ իջնում եվ ընկճվում: Բայց ինչեվիցե, հպարտ եղիր, քեզ միայնակ երբե՛ք չզգաս: Քեզ հետ եմ ես եվ առնվազն՝երկու մարդ՝ ծնողներդ: