Մի թող , մի թող ինձ մենակ ,մրսում եմ այն հեռավոր քամուց որը պատում է ինձ .մի թող մի գնա մնա ինձ հետ իմ արև ,մի թող միայնությունը գա ու գրկի ինձ ,թող ժպտամ հիմարի նման ,միայն թե մի գնա .....ձյուն ու մշուշ հեռվից բարևող անծանոթ մի ցավ ,բարև իմ նոր ցավ .տես մրսում եմ ,տես հիվանդ է հոգիս.մենակ եմ ,այնքան եմ ուզում որ դու ինձ գրկես........գնում ես ,իսկ ինչու մնա գեթ մեկ պահ ,մնա աչքերիս թախծի առաջ մի գնա հա մնա ինձ հետ ......հեռվից հեռավոր ,մշուշի ներսից արևի նման արի ու կանգնիր երազի նման ,ու նոր գնա ......ինչ անեմ ես ,պարեմ ինքս ինձ հետ ,մշուշի գրկում փայլեմ աստղի պես մեռած ,թե ոռնամ գայլի պես վիրավոր .....որ մնաս անկեղծ նույնը կլինի, իսկ որ գնաս պարզապես կլացեմ թաքուն,ձմռան մշուշի սպիտակ տողերին , ցավս գիրկս դրած կվազեմ ես ,հեռու հեռվից փախչելով ,ու դու գնացիր ,ես մնացի դարձյալ մենակ ,դարձյալ նստած այն սառտոտ քարերի վրա ,մրսում եմ իսկ քամին ձյան հետ միասին երգում է ու պարում ,ինչ ասեմ գնա ու Աստված վկա այսպես չի մնա .արև ճիշտ է միհատ է բայց ոչ փոքր ,դու արևի մի շող էիր ,իսկ ես ձյան փաթիլ ...մեղավոր եմ ես? որ այսքան ցավը դրված ուսերիս ես դեռ շնչում եմ ....ցավը շատ է ինձ համար ,կռացել եմ ես ,մեջքս ցավում է անտեսանելի ցավի ցավից..գնացիր տես մենակ եմ ես ,նստած այն խոր մշուշի սառնոտ քարին ուր երգում է քամին ես ել ծափ եմ տալիս հիմարի նման , նրա այդ սոսկալի երգին ուր հնչում է ցավս ,ուր գրկել է միայնությունը ,գլուխս դրած նրա ուսերին փլվում եմ կարծես քարցած քարի պես ,ու անվերջ ասում գնա թե գնում ես գնա իսկ դու արդեն չէրի լսում ինձ հեռու էիր շատ ...քարին նստած մի խոր մշուշում ծափ եմ տալիս խելառ քամուն ..