Սարսափելի ա, որ հեռախոսդ  մի անկյունում  քցած ա, ուրադրություն չես  դարձնում, ոնց որ  առաջ  րոպեն մեկ  նայում էիր զանգ կա, թե  չէ....
էն, որ զանգում են ու  արագ տեղիցդ  թռչում ես  վերցնում  հեռախոսը,  մտածելով, որ ինքնա, բայց նողկալի  հիասթափություն`ապրում, երբ  տեսնում ես  ուրիշնա....
Էն, որ  տեղ գնալուց  չես  զանգում իրան ասես, որ դուրս  ես գալիս, մեկ-մեկ  էլ  մոռանում ես ու ինքը  սկսումա վիճել...
Այ էս ա  կոչվում  հպարտ մենակություն...
Որ ամբողջ օրը դուրսն ես  լինում, որ գոնե իրան տեսնես, բայց հանկարծ տեսնում ես ուրիշի  ձեռքը բռնած,  ուրախ, ու  անգամ  քեզ  չի էլ նկատում...
էն, որ ֆեյսբուքում  անընդհատ այցելում ես իրա էջը  նայում նկարը ու վախենում լայքել...
էն, որ  գիշերը քնելուց  էլ չես  սպասում իրա <<բարի  գիշեր>>ին...
Երբ դու  մտքումդ  ես  նրա ասում  բարի  գիշեր ու  վախում զանգել էտ ասել, որովհետև ինքը չի սպասելու զանգիդ..
Էս  ամեննա, որ հպարտության արդյունք ա, ու  էս  ա  կոչվում մենակություն:
Մենակությունն  էդ քո  ներկայության  բացակայությունն  ա,  հասկանո՞ւմ ես...
Էն, որ չես հասկանում  ո՞ւմ ես պետք,  արդյոք քո մասին մտածում ա, հիշում  ա   քեզ....
Այ էս  ա  ՄԵՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆ......