Տխուր եմ . . .
Իսկ ինչու՞ , չգիտեմ , միայն գիտեմ , որ միշտ փորձում եմ լինել ժպտերես , լավատես , փորձում եմ չտխրել , բայց այս վերջինը այդքան էլ չի ստացվում , ու թե ինչու՞ , էլի չգիտեմ , չեմ հասկանում . . .
Երբ տխուր ես , չես հասկանում , թե ինչ ես անում , միայն աչքերովդ անընդհատ փնտրում ես մեկին , ով կհասկանա քեզ . . .Բայց ոչ միշտ ես գտնում այդ մեկին . . .
Տխուր ես , ու աչքիդ ամեն բան սև ու սպիտակ է երևում , ոչինչ չես տեսնում , միայն անդադար մտածում ես , մտածում ՝ ինչու՞ այսպես եղավ , ու չես հասկանում ,իսկ պատասխանն այս հարցի չկա , չկա ու չկա. . . .
Իսկ երբ մենակ ես մնում , աչքերդ անիմաստ հառում ես ինչ-որ տեղ , ու երկար - երկար նայում ես , մեկ-մեկ էլ չես դիմանում , ու քեզնից անկախ արցունքներդ կամաց գլորվում են ներքև . . .Ու. . . . .
- Ինչու՞ ես տխուր :
- Ե՞ս : Ես տխուր չեմ , ինձ ինչա՞ եղել ,որ տխուր լինեմ:
Բայց ո՞վ իմանա , որ իրոք եղել է , մի բան եղել է , որ հենց այդ պահին հոգուդ խորքում ուզում ես բոլորին մոռանալ , մնալ մենակ ու այլևս չվշտանալ , ո՞վ իմանա որ սրտումդ խորը վերք կա , որը եթե անգամ բուժվի , հետք է թողնելու , ու անմոռաց հետք , որը ամեն չնչին բանից նորից բորբոքվելու է . . .
Ու՞մ մտքով կանցնի , որ այդ պահին դեմքիդ նկարված ժպիտի տակ , մի կերպ ես զսպում քեզ , որ չպոռթկաս. . .
. . . Տխրություն , թախիծ , անհասկանալի անորոշություն , երբ մտածում ես , ու չես հասկանում ինչու՞ ես ապրում , երբ ուզում ես լաց լինել , հանգստանալ , բայց վախենում ես , եթե տեսնեն , ի՞նչ եմ ասելու: Երբ ուզում ես մնալ մենակ , ոչ ոքի չտեսնել , մնալ ինքդ քո հետ և հասկանալ: Երբ հոգումդ մշուշ է ու դառնություն , թախիծ ու տրտմություն , երբ տխուր ես , երբ դեմքդ ժպտում է , իսկ հոգիդ լալիս է անդադրում . . .