Դե ինչ, գնա, տոնիր հաղթանակդ, եթե միայն կարող ես: Ապրել առանց խղճի խայթ զգալու, ապրել ուրիշի զգացմունքների հետ խաղալուց հետո: Ապրել հանգիստ, հանդարտ... Ապրել այնպես կարծես ոչինչ էլ երբեք չի եղել: Կարծես չի եղել այն աղջնակը, որը անմնացորդ սիրեց քեզ: Այո, սիրեց, բայց հիմա էլ չկա այն սերը: Անգութ, կոպիտ ու անխիղճ: Ահա, թե ինչպիսին ես դու մնացել նրա հիշողություններում: Բարության ոչ մի նշույլ չի հիշում նա քեզնից: Մի քանի խոսք, մի քանի գործողություն, մի քանի դաժան հայացք և կորավ ամեն լավ բան, որ տեսնում էր նա քո մեջ: Ինչքան հեշտ է հիասթափվել մարդուց: Հիմա դու ապրում ես այնպես, ինչպես նրանից առաջ: Կոտրեցիր նրա փխրուն սիրտն ու հեռացար անվերադարձ: Քեզ համար միևնույնն է, որ քո պատճառով նա այլևս չի հավատում ոչ մեկին և ոչնչին: Իհարկե, դու ապրում ես ուրախ` չհիշելով նրա գոյության մասին, իսկ նա հիմարի պես դեռ հիշում է քեզ, սակայն միևնույն ժամանակ չի մոռանում այն ամենն ինչ ստիպեցիր զգալ քեզնից հետո: Դու, որ տվեցիր նրան ամեն ինչ և դու, որ խլեցիր նրանից ամեն բան, ստիպեցիր զղջալ քեզ սիրելու համար: Ոչինչ չի մնացել այն բարի տղայից որին սիրեց, որի համար պատրաստ էր պայքարել բոլորի դեմ և ոչինչ չի մնացել այն աղջնակից, որը հավատում էր քեզ...