Կներե՞ս, էսքանից հետո կներե՞ս..
Գիտե՞ս կներեմ, բայց ետ  չեմ թողնի,  չեմ  թողնի  էլի խաբես, էլի խաղաս, հասկանո՞ւմ ես  չեմ թողնի...
Հահ, կներես...... Ինչպե՞ս չէ, կներեմ ու  մենք  նորից  առաջվանը կլինենք....ինչպիսի  հեքիաթ....ինչպիսի  ֆանտազիա...
Շարունակիր  ապրել  երազներով, մինչդեռ ես կսկսեմ նոր կյանք, նոր գույներով, նոր աշխարհ: 
Մոռացել ես  երևի  բղավոցներդ, ուշադրության պակասդ, երազանքներս  ջուրը  գցելդ, կոպտությունդ, սառը վերաբերմունքդ.....մոռացե՞լ ես...
Եվ ինչ  երեսով ես հիմա ասում.  <<Կներես, արի նորից  միասին լինենք>>: Միասին լինենք  մինչդեռ դու իմ կողքին ուրիշների մասի՞ն էիր մտածում: Երբ հիվանդ  ժամանակ չէիր զանգում, չէիր անհանգստանում, չէիր մտածում` ինչպես  եմ  ես...
Չէ....մոռացել ես....
Կներե՜ս.....
Հա, Ճիշտա սիրում եմ դեռ, խենթանալու չափ  սիրում եմ, բայց  ինքնասիրությունս, հպարտությունս...
Չէ, չեմ  թողնի, ինչքան  էլ սիրեմ էլ  չեմ խաբվի, չեմ հավատա..
էլ չասես  կներես, ներել եմ  արդեն, ներել էի ամենասկզբից, երբ  անգամ դու  չէիր  էլ  խնդրել ներողություն....
Հա, ներել եմ, բայց էտ  ոչինչ չի  նշանակում...