Կարոտ - 12 Մայիսի 2012

17:25 Կարոտ
Կարոտս նորից արտասվում է լուռ... Կարոտած հոգիս տխրել է կրկին ու իմ հուշերի խորքում ծվարած ծանոթ մեղեդին անվերջ, անդադար ինձ ետ է կանչում, կանչում է տանում այն հեքիաթ աշխարհն կորած, մոլորված,ուր հեռու-հեռու հորիզոնն ի վեր աստղերի բույլը խամրում է ասեսց այգալույսի մեջ, որ ինձ կարծես թե Քո աչքերի պես գերում են մեկեն, մեկեն հմայում...Ես փակ աչքերով լսում եմ անուշ երգն այն հմայուն, որ հնչում էր Քո անուշ շուրթերից... Առաջին անգամ այդ մեղեդու տակ կյանքն իմաստ առավ ու նրա վերջին մարող շշուկից այն կդառնա փուչ,փուչ ու անիմաստ...
1 2 3 4 5 Բաժին: Սիրային \| Դիտումներ: 909 \| Ավելացրեց: LiD \| Գնահատական: 5.0/4

Հավանեցի՞ր, դե տեղեկացրու ընկերներիդ`