Մի անգամ... Կար մի կղզի, որտեղ ապրում էին զգացմունքը և մարդկային արժեքները՝լավ տրամադրությունը,տխրությունը,իմաստությունը...ինչպես նաև մնացած բոլորը այդ թվում նաև սերը: Հանկարծ մի օր բոլոր զգացմունքներին հայտնեցին, որ կղզին խորտակվելու է : Հետևաբար բոլորը պատրաստեցին իրենց նավակները և գնացին:Միյան սերը սպասեց միայնակ, մինչև վերջին րոպեն: Երբ կղզում մնաց մի կտոր ցամաք, սերը որոշեց օգնություն խնդրել:Հարստությունը անցնում էր սիրո կողքով և սերը օգնություն խնդրեց նրանից.
-Հարստություն դու կարո՞ղ ես ինձ քեզ հետ վերցնել քեզ հետ: -Չեմ կարող որովհետև իմ նավակի մեջ շատ ոսկի ու արծաթ կա և քեզ համար տեղ չկա: Հետո սերը օգնություն խնդրեց հպարտությունից. -Հպարտություն խնդրում եմ ինձ վերցրու քեզ հետ: -Չեմ կարող , իմ նավակում ամեն ինչ գեղեցիկ է,դու կարող ես փչացնել այն: Այդ ժամանակ սերը դիմեց տխրությանը. -Տխրություն ղնդրում եմ վերցրու ինձ քեզ հետ: -Ախ սեր, այնքան տխուր եմ , որ ուզում եմ մենակ մնամ: Հետո լավ տրամադրությունը անցնում էր սիրո կողքով և նա այնքան երջանիկ էր, որ չնկատեց որ իրեն կանչում են:Եվ հանկարծ ինչ որ ձայն ասաց. -Գնանք սեր ես քեզ կտանեմ ինձ հետ: Կանչողը մի ծերուկ էր:Սերը այնքան երջանիկ էր որ նույնիսկ չհարցրեց նրա անունը:Երբ նրանք հասան ցամաքին, ծերուկը անհետացավ: Սերը հասկացավ , թե որքան է պարտական ծերուկին ու հարցրեց իմաստությունից. -Կարող ես ասել ով ինձ օգնեց: -Դա ժամանակն էր: -Բայց ինչու այդպես ստացվեց, որ ժամանակը օգնեց ինձ: Իմաստությունը պատասխանեց . -Որովհետև միայն ժամանակը գիտի, թե ինչքան կարևոր է ՍԵՐԸ կյանքում:
1 Ադմինիստրատոր
1 Գլխավոր մոդերատոր 
տղամարդ: 1404 
կին: 883
