Առավոտյան շուտ ենք արթնանաում, որպեսզի առաջինը նստենք համակարգչի առաջ:

Միշտ զոռով, բայց այնուամենայնիվ գնում ենք խանութ, եւ զդաչին մեզ ենք պահում:

Դասարանում միշտ կա նենց մեկը, ով իր հետ պայոկա բերում դասի, սոխով, կանաչիով, հաց ու պանրով, երշիկով, եւ խաշած ձուով:

Էն ահավոր պահը, որ կոկորդդ քորա գալիս եւ սկսում ես ժամերով հազալ, դա դեռ հերիք չի հլը աչքերիցդ էլ արցունքա գալիս:

Ովքեր, որ ունեն գրովի տան հեռախոս, երբ զանգա գալիս միշտ մի 4 վայրկյան սպասում են տեսնեն ովա, որ իմանան վերցնեն թե չէ:

Երբ լսել ենք գանգնամ սթայլ երգը ակամա արել եք այդ պարային շարժումը ու ասել եք նրա հետ միասին ՅՈՋԱ բառը:

Միշտ ամաչել եք խանութի ապրանքը տանեք հետ տաք, բայց տարել եք, բայց վաճառողուհին նենց թարսա նայել, որ միանգամից դուրս էք վազել:

Էն ահավոր պահը, երբ երազումդ տեսնում ես, որ զուգարանում ես ու հանգիստ անում ես տակդ:

Իսկ հիմա նայում ենք...