Քեմբրիջի համալսարանի հոգեբան պրոֆեսորներից մեկը մի անգամ իր ուսանողներին հարցրեց.

-Ինչու՞ են մարդիկ վիճելիս  սկսում գոռալ:

-Որովհետև կորցնում են իրենց հանգստությունը,- ասաց մի ուսանող:

-Բայց ինչու՞ են գոռում, երբ  գտնվում են հենց իրար մոտ,- հարցրեց պրոֆեսորը,- չե՞ն կարող իրար հետ ցածր խոսել: Ինչու՞ գոռալ, երբ ջղայնացած ես:

Ուսանողները առաջարկում էին պատասխանների իրենց տարբերակները, բայց ոչ մեկի պատասխանը չբավարարեց ուսուցչին և վերջում ուսուցիչը բացատրեց:

-Երբ մարդիկ չեն հասկանում իրար և կռվում են, նրանց սրտերը հեռանում են իրարից: Եվ որպեսզի հաղթահարեն այդ հեռավորությունը և լսեն միմյանց, նրանց անհրաժեշտ է լինում բղավել: Ինչքան շատ են նրանք ջղայնանում, այնքան շատ են նրանք գոռում:

-Իսկ ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ նրանք սիրահարվում են:  Նրանք չեն , ընդհակառակը սկսում են ավելի ցածր խոսել: Որովհետև նրանց սրտերը շատ մոտ են գտնվում և «հեռավորությունը» նրանց միջև շատ փոքր է: Իսկ երբ ավելի ուժեղ են սիրահարվում, ի՞նչ է լինում,-հարցրեց ուսուցիչը,- չեն խոսում, պարզապես շշնջում են իրար ականջի և ավելի են մոտենում իրենց սիրուն:

Իսկ վերջում նույնիսկ շշուկով են սկսում խոսել իրար հետ: Նրանք  միայն նայում են միմյանց և ամեն ինչ հասկանում առանց բառերի: Այդպես լինում է, երբ երկու սիրահարներ իրար կողքի են լինում:

Ուրեմն, եթե դուք վիճում եք միմյանց հետ, թույլ մի տվեք, որ ձեր սրտերը հեռանան իրարից: Մի արտահայտեք այնպիսի բառեր, որոնք ավելի կհեռացնեն ձեզ իրարից, որովհետև մի օր հնարավոր է այնպես հեռանաք և ձեր միջև եղած անդունդը այնքան խորը լինի, որ էլ չկարողանաք մոտենալ: