Փոքրիկ տղան հարցնում է մորը.<< ԻՆչու՞ ես լալիս>>: -Որովհետև ես կին եմ: -Ես չեմ հասկանում: Մայրը գրկեց տղային և պատասխանեց.<>: Ապա տղան հարցրեց հորը.<>: -Բոլոր կանայք երբեմն առանց պատճառի լալիս են,-ահա այն ինչ կարողացավ պատասխանել հայրը որդուն: Տարիներ անցան, տղան հասուն տարիքում դեռ չէր դադարում մտածել այդ հարցի շուրջ, թե <>: Վերջապես նա հարցրեց Աստծուն և Աստված պատասխանեց. _ Կնոջը ստեղծելիս ես ցանկացա, որ նա կատարյալ լինի: Ես կնոջն այնքան ուժեղ ուսեր տվեցի, որպեսզի կարողանա ուսերով պահել ողջ աշխարհը, միևնույն ժամանակ այնքան քնքուշ,մեղմ , որ կարողանա պահել մանկան նուրբ գլխիկը: Ես կնոջն այնքան ուժեղ հոգի տվեցի, որ կարողանա հաղթահարել երկունքի և բոլոր ցավերը: Ես կնոջն այնքան ուժեղ կամք տվեցի, որ նա կարողանա առաջ գնալ այն ժամանակ երբ մյուսները վայր կըկնեին, որ կարողանա հոգ տանել ընկածների, հիվանդների, հոգնածների մասին առանց տրտնջալու: Ես կնոջն այնքան բարություն տվեցի, որ ցանկացած պայմաններում սիրի զավակներին, անգամ երբ նրանք նեղացնում են իրեն: Ես կնոջն այնքան ուժ տվեցի, որ կարողանա ամուսնուն աջակցել ու կողքին լինել անկախ նրա թերություններից:
Ես կնոջն ստեղծեցի տղամարդու կողից, բայց նրա համար, որ պաշտպանի տղամարդու սիրտը: Ես կնոջն իմաստնություն տվեցի հասկանալու այն, որ լավ ամուսինը երբեք դիտավորությամբ ցավ չի պատճառում կնոջը, բայց երբեմն փորձում է կնոջ ուժը և վճռականությունը` միշտ իր կողքին կանգնելու առանց տատանման: Եվ վերջապես, ես կնոջը տվեցի արցունքներ… տվեցի իրավունք արցունք թափել երբ և որտեղ դրա կարիքը լինի… Եվ դու, իմ որդի, պետք է հասկանաս, որ կնոջ գեղեցկությունը նրա հագուստի կամ սանրվածքի մեջ չէ: Կնոջ գեղեցկությունը նրա աչքերի մեջ է, որոնք բացում են դեպի սիրտը տանող դուռը. այն վայրը, որտեղ ապրում է սերը: