Բոլորիս էլ ծանոթ է տխրության զգացումը:Երբ տխրում ենք պետք չէ շտապ եզրակացնել, որ մեզ հետ ինչ-որ վատ բան է կատարվում:Բոլորն էլ ժամանակ առ ժամանակ տխրում են, այդ զգացումը միշտ էլ ուղեկցել է մարդկանց: Երբեմն գիտենք, թե որն է մեր տխրության պաճառը, երբեմն էլ ոչ: Իրականում տխրությունը ցանկացած պահի կարող է այցելել մեզ, նույնիսկ եթե ոչ մի վատ բան չի եղել:Լինում են պահեր երբ չենք կարող բացատրել թե ինչու ենք տխուր :Իսկ ին՞չ կարող ենք անել, որ ձերբազատվենք տխրության կապանքներից:
Կարելի է այդ մասին պատմել ընկերներին:Նրանք նույնպես ծանոթ կլինեն այդ անտանելի զգացումի հետ և անպայման կօգնեն մեզ իրենց խորհուրդներով, կամ թեկուզ մեր կողքին լինելով: Գրելը այդ մասին շա՜տ մեծ ուժ կարող է տալ:Դա հրաշալի միջոց է,քանի որ երբ գրում ենք մեր զգացմուքների մասին, հասկանում ենք մեր տխրության պաճառը, և այն կամաց-կամաց անցնում է: Կարելի է նաև վերհիշել կյանքի ուրախ պահերի մասին…ինչքան շատ ուրախ պահեր վերհիշես այնքան տրամադրությունդ կբարձրանա:Նաև մեր երազանքների,նպատակների,լավ ընկերների մասին մտածելը օգտակար կարղ է լինել:
Տխրության զգացումը ցանկացած պահի կարող է այցելել մեզ բայց մենք գիտենք ինչպես անցնել նրա վրայով … եկեք հաղթհարենք այն և վայելենք կյանքի ուրախ պահերը: