Արևս խամրել է արդեն, էլ չի լուսավորում, էլ չի ջերմացնում: Ներսումս մթություն է միայն, քանզի խամրեց այն արևը, որ քեզնով էր ջերմացնում: Որքան էլ հետաքրքիիր է, բայց դեռ գոյատևում եմ արանց արևի, չէ~, արևս կա, բայց ում է պետք այն, եթե առանց ջերմության եմ մնալու: Ախր դու էլ չկաս, որ նրա փոխարեն տաքացնես ինձ: Այսքան լռության մեջ այնքան պարզ էր լսվում սրտիդ ճիչը, այն ամենաուժեղն էր ինձ համար, որովհետև ես դրան սպասում էի: Սպասում էի քո ներողությանը... Բայց գրողը տանի դու ինձնից ներողություն չխնդրեցիր, այդ ինչպե՞ս է, որ ես ներել եմ քեզ, ինչպե՞ս... Հասկանում եմ հիմա, որ դու բացարձակապես չէիր փոխվել, այո դու նույնն էիր, պարզապես այստեղ խնդիրն այն է, որ դու հենց սկզբից ես եղել ինքնասեր: Ու չես տեսել քեզանից բացի ոչ մեկին... Քո մոտ մարդ հասկացությունը կոմպլիմենտ էր չէ՞: Ես գուցե լավագույնը չեմ, բայց սիրում էի, ինչպես ոչ մեկ չէր կարող քեզ սիրել: Իսկ դու չգնահատեցիր..... Շնորհակալ եմ քեզ ինձ էգոիստ դարձնելու համար, չես պատկերացնի` որքան երջանիկ եմ այսպես......միայնակ......առանց խաբվելու: Միգուցե այն արևը, որ տվել էիր ինձ գիտեր` երբ խամրեր.....գիտեր, որ կգա մի ժամանակ, երբ դու կստիպես նրան խամրել.........

Հոդվածը պատվիրեց իմ շատ սիրելի Lidul-ը