Ամեն անգամ մոռանալ  տվածդ  ցավը,  ներել, հավատալ...
Ամեն անգամ   հույս տալ ինքս ինձ, որ դու կփոխվես.... Որքա~ն  հիմար   եմ ես:
Դու չես փոխվի, քանզի  քո  երակներով է  հոսում խաբեությունը: Իսկ ես...ես  այնքան էի հավատում  քեզ, այնքան էի սպասում, այն  օրվան, երբ դու այն նույն   խենթը կլինեիր, ով ինձ սիրում էր ամբողջ  սրտով, մինչև հոգու  ամենավերջին կաթիլը:  Թեև սկսում եմ   դրան  ևս  կասկածել,  միգուցե դու  ինձ խաբել ես  հենց սկզբից,  երբ աչքերս  փակ էին,  և ոչինչ  չէին տեսնում քո անիրական սիրուց  բացի...
Հոգնել եմ...հոգնել` պայքարելուց,  իմ ներսում  քեզ  սպասելուց: Եվ դու ես  պատճառն այն  բանի, որ  սկսել եմ ատել բոլորին, բոլոր նրանց,  ովքեր  անտարբեր չեն իմ  հանդեպ:  

Չեմ հավատում  էլ  ոչ մեկի...
Եվ միայն ու միայն դու ես մեղավոր: 
Խոսքեր, որոնք  ինձ  կարողացան  գերել, քո այդ  խոսքերը, որը  թակարդ  էր: Այնքան  համոզիչ ու այնքան  գեղեցիկ, միաժամանակ  իրենց մեջ  պարունակող այնքա~ն կեղծիք...
Ապրում էի  քեզանով, ամեն  րոպեն քեզ  համար էր: Բայց  ի՞նչ եղավ....ինչո՞ւ խաբեցիր, ինչո՞ւ հեռացար...
Պայքարել եմ երկա~ր, մեր սիրո համար պայքարել եմ  մի~շտ: Բայց  հոգնել եմ...
Հավատալ կեղծ խոսքերին , հավատալ  անիրական սիրուն,  շատ հեշտ է, բայց....բայց հավատալ նրան, որ  այդ  ամենը  սուտ է,  այնքա~ն  դժվար է:

Հոգնել եմ, հոգնել.....