Երեկոյան ժամերին էր. գիրքս փակեցի, ասեսվերջին անգամ հին թերթերի
իմաստուն հոտըշնչեցի.
ժպտացի: Ոտաբոբիկ էի,դուրս եկա պատշգամբ: Քամի էր.մազերս վազում էին մարմնիսերկայնքով,իրենց հետ բերելով գալիք
անձրևիթարմությունը: Մեկ-երկու րոպե անց երկնքից անձրև մաղեց:Խելքիս փչեց դուրս գալ տանից,
հենց այդպեսոտաբոբիկ, մորս գործած ծաղկաշատ շալըուսերիս: Քայլում էի ինձ այնքան ծանոթ ճանապարհով,բայց թվում էր , թե գնում էի
դեպիանհայտություն, էնպիսի մի զգացում էր ,ասես կույր մարդը կքայլեր
անտառում մոլորված: Ոտքերս էին թելադրում ինձ` ուր գնալ, անկարող էի ինչ-որ բան զգալ կամ թե հասկանալ: Միայն շարժս էի զգում, թեթև,լ ողացող շարժս: Միտքս զբաղված էր, արագ-արագ հյուսում էր տարբեր հեքիաթներ
` կազմված մեկնախադասություններից: "Ուզում եմ կրկին նրա շնչառության մեղեդին լսել” "Մկանուտ ձեռքը սեղմել ու համբուրել” "Կապտականաչ աչքերը փակել ու իմ տաք շուրթերով հպվել” "Սերը նման է երկնքից թափվող անձրևի ` չես հասցնում նրան բռնել ու պահել” "Սերը նման է հյուսիսից եկող քամու ` նրա սառնությունը քո մարմինը իրենով է
անում, բայց դատևական չի լինում” Մտքերիս մեջ խորտակված և անգամ օգնության համար ձայն ու ծպտուն չհանած,
ես չնկատեցի,թե ինչպես հասա մի այգի ` մեր այգին, ու հասցրի անգամ հարմար