Գեղեցիկ մի օր էր, երբ Լուսինեն տանից դուրս եկավ,որպեսզի գնա դասի:Նա դեռ կես ճանապարհը չէր անցել,երբ մի ծեր կին մոտեցավ նրան և խնդրեց,որ իրեն օգնի անցնել ճանապարհի մյուս կողմը:Լուսինեն մեծ հաճույքով օգնեց ծեր կնոջը,և շարունակեց իր ճանապարհը:Նա իջնում էր աստիճաններից և հանկարծ մի պապիկ մոտեցավ և նրան ասաց որ ասյ օրը Լուսինեի օրն է:Լուսինեն հարցրեց ինչից եզրակացություն արեց պապիկը:Եվ նա ասա-,աղջիկս այս վարդը երեք օր է ինչ փթթում է բայց չի բացվում,քանի ու քանի մարդիկ են անցել այս վրդի կողքով բայց անյ չի բացվել,իսկ դու ասյօր առաջինն էիր որ անցնում էիր այս ճանապարհով :Եվ առավոտյան վարդը բացվել է:Լուսինեն շատ ուրախացավ և պապիկից շնորհակալություն հայտնեց ու ժպտալով հեռացավ:Լուսինեն ընկեր չուեր,և ոչ մի տղայի հետ չէր շփվել:Նա նստեց մետրո և ցանկանում էր շուտ հասնել համալսարան,որպեսզի եղելությունը պատմի ընկերուհիներն:Նա այդ մտքերով էր երբ մի ծեր կին բարձրացավ և կանգանծ մնաց,Լուսինեն իր տեղը զիջեց այս կնոջը:Սակայն մի երիտասարդ նույնը կատարեց իր նկատմամբ:Եվ ժպտալով նստեց այդ տղայի տեղը:Արդեն Լուսինեն հասավ այն կայարանը որտեղ որ պետք է իջներ,փաստորեն տղանել էր իջնում այդ կայարանում:Լուսինեն որ կողմ գնում էր տղան նույն կողմ էր գնում:Լուսինեի մոտ ձևավորվել էր այսպիսի կարծիք թե տղան հետևում է իրեն:Բայց ամենևին էլ տղան Լուսինեին չէր հետևում: