Քեզ համար "Ինչ հագնել վաղը?" հարցը ավելի կարևոր է "Ով է սպանել Քենեդիին?" հարցից:
Երբ հիշում ես,որ առաջին դասարանում ավարտողների հետ "դուք"-ով էիր խոսում ու հիմա արդեն քեզ հետ են փոքրերը էդպես խոսում,դու էլ մի լավ զարմանում ես :
Երբ ծխող մարդկանց չես նայում որպես այլմոլորակային,դա քեզ համար արտառոց բան չէ: Դասարանիդ տղաների գրպաններում միշտ ծխախոտի տուփ կա ու նրանց ծխելը քեզ համար հասարակ երևույթ է:(Իսկ դա շատ վատ է)
Հասկանում ես,որ թրաշ միայն հայրիկն ու քեռին չունեն:Թրաշ կարող են ունենալ նաև երիտասարդները:Ու դասարանիդ տղաներն էլ "քառասունքի" թրաշով են գալիս դպրոց:
Դու չես փախնում դասից,դու ուղղակի վերցնում ես պայուսակդ,ասում ես."Ես գնում եմ" ու հանգիստ դուրս ես գալիս:Քեզ չեն էլ փորձում կանգնեցնել:
Էլ չենք գնում բուֆետից բուլկի ու "կոռժիկ"առնելու: Չենք թափառում փողոցներում...Ժամանակ չկա:Պարապում ենք,պետք է ընդունվենք:
Հասկանում ես,որ ուսուցիչն էլ է մարդ: Ավելին,նա կարող է քեզ հասկանալ,ընդունել քո կարծիքը,հասկանալ քեզ:
Բացակայելու համար արդեն չեն զայրանում,մտնում են վիճակիդ մեջ:
Գիշերներով չքնելու ու պարապելու պատճառով քեզնից անկախ սկսում ես շպարվել,որովհետև ուռած աչքերիդ անհնար է նայել:
Չես հասցնում տեսնել ընկերներիդ: Բոլորը զբաղված են,անհնար է որևէ մեկին ազատ գտնել:Դու ինքդ էլ ազատ ժամանակ չունես: Ավարտող աշակերտից անպակաս է կարոտը)))
Ոչ մի համերգ,երեկույթ,ծնունդ,չես կարողանում ամբողջական վայելել:Ուշք ու միտքդ դասերիդ հետ են,փշերի վրա նստած ես լինում:Որտեղ էլ լինես,տուն ես շտապում,որ դասերդ ու պարապմունքներդ հասցնես անել:Արդեն չես կարող ժամերով թրև գալ:
Սովորում ես սեղանի վրա,հենց դասի ժամանակ քնել:Ուրիշ ելք չունես: Քեզ էլի հասկանում են,չեն արթնացնում:
Չկա աշխարհում ավելի մեծ երջանկություն,քան վերջին պարապմունքիդ ժամանակ գրված թեստի բարձր բալերը!!Ուռա~ !! :D
"Մինչև չընդունվեմ` չեմ սիրահարվելու:Վերջ:"
Երբ ծնողները էլ չեն ասում." Արագացրու,ուշանում ես" : Արդեն դու ես որոշում,թե որ ժամից գնաս դպրոց , կամ էլ ` չգնաս))
1 Ադմինիստրատոր
1 Գլխավոր մոդերատոր 
տղամարդ: 1404 
կին: 883
0
