Աշուն էր,անձրև:Մարդիկ անձրևի պատճառով չէին կարողանում տնից դուրս գալ:Մի տղա անորոշությունից դուրս էր եկել անձրևի տակ և ընկել էր հիշողությունների գիրկը:Նա վիճել էր ընկերուհու հետ և ասես եղանակն էլ իր սրտի հետ էր գնում՝մռայլ ու թախծոտ:Չէր էլ մտածում թէ կմիանան:
Մարկը՝մեքենայով շրջում էր փողոցներով,և իր սերն էր որոնում:Աղջիկը՝Մաշան նույնպես մտահոգվում էր իրենց բաժանման համար:Նրանք շուրջ 1 շաբաթ է չէին տեսել և չէին էլ խոսել իրար հետ:Նրանց միությունը կարծես կախված լիներ թելից,որը ուր որ է կկտրվեր:Մաշան խելակորույս փնտրում էր Մարկին,բայց չէր գտնում.նա ցանկանում էր որ նրանք միանային,բայց գիտակցում էր որ դա հնարավոր չէ:Տղան իր մեքենայի մեջ այն երգն էր լսում,որը Մաշան էր սիրում:Ասես անձրևի կաթիլները՝որոնք ցայտում էին մեքենայի դիմապակու վրա ամեն կաթիլը Մաշային էր հիշեցնում:Մի քանի ժամ զբոսնելուց հետո Մարկին զանգահարեցին իր ընկերներից մեկը և հայտնեց որ Մաշային տեսել է այգում ուրիշ տղայի հետ գրկախառնված.որը հավանաբար նրա նոր ընկերն էր և երեվի մոռացել է Մարկի գոյության մասին:
Հուսահատված Մարկը սկսում է արագ վարել և չի մտածում արգելակման մասին:Երբ նա անցնում էր իրենց սիրած այգու կողքով վթարի ենթարկեց մեկին:Սկզբում չհասկացավ թե ինչ կատարվեց,բայց հետո գլխի ընկավ,որ վթարի է ենթարկել մեկին:Երբ նա մեքենայից իջավ տեսավ արյան հետքեր և հասկացավ որ վնասը մեծ է,մոտեցավ և նայեց գետնին, կռացավ շրջեց վիրավոր մարնինը և տեսավ.........................................Դա աղջիկ էր, նրա սրտի վերջին բաբախը զարկեց Մարկի գրկում:
Դա վերջին<<հանդիպումն>> էր.հանդիպում Մարկի և Մաշայի,որը երբեք չի մոռացվի ու չի էլ կկրնվի: