Ես սիրում էի նրան... Երևի դժվար է հավատալ , որ այս տարքում կարող ես սիրել, բայց ես սիրում էի...
Սիրում էի և այն էլ անպատասխան ...
Նրան տեսնելուց հետո փոխվել էի , փոխվել էր ամեն ինչ` շրջապատիս մարդիկ , աշխարհը , երկիրը , երկրագունդը...
Բնական արձագանք է այո՞... Բայց ուրիշ էին ապրումներս: Ես գիտեի ու գիտակցում էի, որ չի սիրում ու չի էլ սիրելու երբեք, քանզի ոչինչ չգիտեր :
Անընդհատ փախչում էի տանից, շրջում էի փողոցներով, թափառում էի երկար: Ուզում էի մենակ մնալ, մտածել , հասկանալ, դուրս գալ ինձ շրջապատող անորոշությունից:
Ոչ , ես չէի ուզում ոչ մեկի մեջ քեզ գտնեի , ուրիշի ձայնի մեջ քո ձայնը լսեի: Ես քեզ չեմ համեմատել երբեք , դու անկրկնելի ես ինձ համար: Հիմա կուզեի պատմել քեզ զգացմունքներիս մասին , գոնե իմանայիր ինչ եմ զգացել ես: Հիմա ես կարոտում եմ քեզ , սակայն ոչինչ երբեք չես իմանա , կստիպեմ բոլորին հավատալ իմ թվացյալ ժպիտին, այն ժպիտին, որ ծածկել է հազարավոր արցունքի կաթիլներ...
Կխափեմ ` ինձ , քեզ , բոլորին