Գիտես,նախքան քեզ հանդիպելս ես միսհտ բարձրաձայն ծիծաղել եմ այն մարդկանց վրա,ովքեր ասում էին,թե տղան և աղջիկը կարող են լինել շատ լավ ընկերներ և նրանց մեջ կարող է լինել զուտ ընկերական սեր:Բայց,երբ քեզ հանդիպեցի ամեն ինչ փոխվեց և ես հասկացա,որ գոյություն ունի տղա աղջիկ ընկերական հարաբերություն:Մենք այնքան լավ ընկերներ էինք,որ բոլորը մեզ նախանձում էին:Մենքառանց իրար գոյություն չունէինք:Տանը միասին,դպրոցում միասին:Ապրում էի քեզանով,ապրում հանուն քեզ:Դու այն միակ մարդն էիր,ով հանուն ինձ պատրաստ էր կռվել ցանկացածի հետ և ցանկացածից հրաժարվել հանուն ինձ:Հիշում ես մեկ մեկ գնում նստում էինք խոոտերին և իրար խոստումներ էինք տալիս:Դու ինձ խոստանում էիր միշտ կողքիս լինել,իսկ ես՝քեզ միշտ կողքիս պահել:Բայց ուր մնացին այդ խոստումները:Միթե հեռավորությունըայնքանն ուժեղ գտնվեց,որ կարողացավ քանդել երկուսիս կառուցած երջանկության աշխարհը:Չե հեռավորությունը չի պատճառը:Պատճառը դու էիր,որ հեռացար ու մոռացար մեր տաս տարվա ընկերությունը:Հիշում եմ,երբ գնալուտ օրն էր,եկար,գրկեցիր ինձ ու խոստացար,որ երեք տարուց կվերադառնաս:Դու ինձ խոստացար ամեն օր զանգել:Դու ինձ խոստացար,որ թույլ չես տա,որ ես քեզ կարոտեմ:Այդ օրը ինձ երկար գրկեցիր,փաթաթվել էիր և չէիր ուզում բաց թողնել:Ամուր էիր գրկել և մանկան նման լացում էիր,կարծես գիտէիր,որ հրաժեշտ ես տալիս:Դու գնացիր և մեր ընկերությունը մոռացար:Գնացիր անվերադարձ:Չզանգեցիր,չգրեցիր:Դրա փոխարեն դու զանգում էիր նրան,ով փորձում էր մեզ բաժանել:Մոռացար ինձ ու մեր ընկերությունը:Ու ես հասկացա հավատարիմ ընկեր գոյություն չունի:Ես ափսոսում եմ այն տարիների համար,որ կուրորեն նվիրել եմ քեզ: