Նա 16 տարեկան էր, ապրում էր Հայաստանում բայց պատրաստվում էր լքել իր հայրենիքը:Նրա անունը Ադելինա էր:Սովորում էր 11-րդ դասարանում:Եվ մի օր եկավ որ նա սկսեց վշտանալ այն մտքից որ պետք է հեռանա երկրից:Ոչ ոք չէր կարողանում հասկանալ Ադելինային:Նա շատ տարորինակ էր իրեն պահում երբ խոսքը գնում էր հայրենիքից հեռանալու մասին:
Եվ նա սկսել էր թուլանալ, դասերից շատ էր բացակայում:Բոլորը ուզում էին օգնել Ադելինային, բայց նրան ոչ ոք չէր կարող օգնել բացի մեկից: Այդ մեկը իր մայրներ:Նա իր պահվածքի բուն պատճառը պատմեց իր մորը քանի որ նրան ոչ ոք այդպես լավ չէր հասկանա ինչես իր մայրը: -Մայրիկ ես հասկանում եմ որ ինձ շատ վատ եմ դրսևորում,բայց ինձ պետք է որ դու հասկանաս: Մայրը առանց ընդհատելու լսում էր աղջկան: -Մայրիկ ես չեմ կարող լքել երկիրը: -Իսկ ինչու? Ինչն է դրա պատճառը: Աղջիկը մի պահ լռեց և ասաց. -Ես սիրահարվել եմ: Եվ գրկեց մորը լաց լինելով: -Աղջիկս հարկավոր չէ լաց լինել ես հասկանում եմ, բայց ով է այդ մարդը ով քո ուշադրությունը գրավել է: -Նա մեր դասարանի Կարենն է ես սիրում եմ իրան, նա էլ ինձ է սիրում: Ես չեմ կարող լքել երկիրը հասկացիր: Մայրը զարմացած նայում էր աղջկան, թե ինչ ոգևորությամբ էր խոսում Կարենի մասին: -Աղջիկս բայց քո հայրը թույլ չի տա որ դու մնաս երկրում:Նա ապայման ուզում է որ դու քո ուսումը շարունակես Օքվորդի համալսարանում,չէ որ դա քո խնդրանքներ իրեն: -Ոչ դա ինձ հիմա ամենա քիչն է հետաքրքրում,ես ուզում եմ լինել Կարենի կողքին: Ես չեմ ուզում ոչ մի բան, միայն մի բանեմ ուզում լինել Կարենի կողքին: Մայրը անելանելի վիճակում էր չգիտեր ինչ պատասխան տար աղջիան: Եվ հանկարծ մայրը զանգս տացավ իր ամուսնուց :
Զրույցի ընթացքում պառզ դարձավ որ Ադելինան և իր մայրը չեն լքելու հայրենիքը,այլ իր հայրն է վերադառնում Հայաստան:
Ադելինան իմանալով այդ մասին միանգամից վազեց Կարենի մոտ որ հայտնի նոր լուրը: -Կարեն: -Ինչ է պատահել Ադելինա? -Ես չեմ գնում երկրից, ես մնում եմ քո կողքին: -Իրոք? -Այո,հայրս զանգահարեց և ասաց որ նա վերադառնում է և մենք չենք գնալու: Անցավ 3 տարի:Նրանք ավարտեցին իրենց դպրոցը: Եվ եկավ Ադելինայի և Կարենի շատ սպասված օրը նրանք ամուսնացան: Ունեցան երկու հրաշալի բալիկներ, մեկ աղջիկ և մեկ տղա: