Հավերժական սեր գոյություն ունի միայն երկրի և երկնքի միջև: Նրանք ծնվել են, որպեսզի սիրեն միմյանց հավերժ...Երկինքը միշտ նայում է երկրին նրբորեն և նկարում նրա
համար գեղեցիկ ամպեր...Իսկ երկիրը միշտ նայում է իր գեղեցիկ երկնքին և խոստովանում իր սերը ծաղիկների միջոցով...Բայց նրանք միշտ մնում են իրենց տեղերում ...
Նրանք այնքան հեռու են միմյանցից , բայց նրանք հավերժ են , այնպես , ինչպես նրանց սերը ... Երբեմն երկինքը լաց է լինում , նրա համար , որ երբեք չի կարողանա
դիպչել երկրին ... Իսկ երկիրն ընդունում է այդ արցունքները , հավանաբար նա էլ է ուզում լաց լինել ...
Երկնային օրենքները ստեղծվել են , որպեսզի լինեն բարձր ներքևի
մարդկանցից,իսկ երկրային օրենքները միշտ կմնան անձեռնմխելի , և երկրային օրենքներից ոչ ոք չի փախչի , նույնիսկ ինքը` երկիրը...Գուցե մի օր , ոչ ոչ անպայմանորեն
մի օր ,նրանք կլինեն մի փոքր մոտ իրար... Եվ այդ ժամանակ երկինքը կխոնարհվի երկրի առաջ`արծաթե ամպերի մի շքեղ փունջով ...
Իսկ մեզ համար դեռ դա միայն մեր երկիրն է և ընդհանրապես ոչ մեր երկինքը ...