Երբ թրջվում ես անձրևի տակ, գիտես, որ հիվանդանալու ես, բայց միևնույն է` շարունակում ես խելահեղ պարել ու վայելել ամեն կաթիլը: Այդ ամեն կաթիլը պատճառ է հանդիսանում, որ հետո դողէրոցքով պառկես անկողնում ու երազես արևի գեթ մի ճառագայթի մասին: Բայց հետո հիշում ես, թե ինչ երջանիկ էիր այդ անձրևի հետ ու մտածում ես, որ արժեր օրերով հիվանդ պառկել թեկուզ այն քսան րոպեների համար, որ երջանկացրել են քեզ:

Ես էլ նախընտրեցի անձրևը…
Ու երջանկություն բերող հիվանդացնող կաթիլները, փոքրիկ կաթիլները` սիրո անսահման օվկիանում…