Սիրտս ծակվել է, նրանից լիտրերով սեր ու հիասթափություն է հոսում, հոսում է` չգիտեմ էլ ուր, ինչի համար, արդյոք տեղ կհասնի, թե ոչ: Ինչ էլ պատահի իմ կյանքում, ուր էլ գնամ, որտեղ էլ մնամ, ես քեզ եմ հիշելու, որովհետև դու, թեև սրիկա, բայց… Տառապանք պատճառող մարդկանց մենք ընդմիշտ ենք հիշում, ես քեզ տիեզերական շատ եմ հիշելու, որովհետև դու ինձ սովորեցրիր արտասվել, տանջվել, ձգտել մահի, չհավատալ, չվստահել, պարզապես գոյատևել, ընկնել ու չուզենալ բարձրանալ, հասկանալ, որ կյանքն ի վերջո մի անվերջանալի պայքար է, ցավոտ, փշոտ, որի ավարտն անգամ ցավոտ է: Դու ինձ սովորեցրիր կյանքին վերջ դնելու ձևեր փնտրել, հասկանում ե՞ս: Դու ինձ այնքան ցավ ես պատճառել ու պատճառում, որ ատում եմ քեզ, մահդ եմ ցանկանում, թեև մահդ ինձ ի՞նչ, դու իմ մտքերում ես, դու իմ ափսոսանքներում ես, որ իմ բույրն են դարձել, ինձ երբեք չեն լքում: Իմ հուսահատությունը քո անունն է կրում, իմ մահը քո անունն է կրելու, իմ ատելությունը քեզ սիրում է: Ես չեմ հասկանում, թե ինչու եմ քեզ անդադար հիշում, ես փակել եմ քեզ, այրել, սակայն դու, թեև սրիկա, ուրվականացել ես իմ սրտում, իմ շարժումներում, իմ խոսքերում, իմ հիշողություններում, իմ երգերում ու երազներում: Դու ինձ սպանել ես, գիտեմ, որ գիտես, գիտեմ, որ դրանից դու քեզ կարևոր ես զգում, դու իմ տողերի 90%-ն ես, դու, թեև սրիկա, բայց…