Շատերը չեն հասկանում թե իրականում դու ինչքան տխուր էս,դու ժպտում էս,բայց տխուր էս..Ցանկանում էս գոռալ ու ասել այն ինչ ուզում էս,ցանկանում էս որ գոնե մեկը քեզ հասկանա ,բայց գիտես եթե գոռաս մեկ է նրանք ասելու են որ դու գժվել էս...Ուզում եմ ասել որ հասկանան....ինչու չենք կարող ժամանակին ասել այն ինչ ուզում ենք,ինչու չենք ստանում այն պատասխանը որն ակնկալում ենք ....

Երբեմն հոգնելով ամեն ինչից ուզում էս մի մեծ անապատ,որտեղ կլինես մենակ, կվազես անապատում չտեսնելով վերջը,կվազես որ չհիշես այն ինչ իրական է,երբեմն էլ ուզում էս այդ անապտում նա քեզ հետ լինի ու դու վազես անծայրածիր անապատով,չտեսնելով վերջը..ինչու մենք չենք կարող ասել այն ինչ երբեմն քնելուց մտածում ենք ու խոսում ինքնես մեզ հետ,որ կուզենայինք լիներ անծայրածիր անապատ,ու այնտեղ միայն ես ու նա,գիտեմ չեն հասկանա,նրանք ասելու են որ դու գժվել էս...

Երբ փողոցով քայլում էս,դանադղեցնում էս քայլերդ,որովհետև քեզ թվում է որ նա գալու է ու քեզ ասի "բարև ուղեկցեմ",բայց այդպես էլ չկա,իհարկե դու կարող էս զանգել ու նա կգա,բայց....Ինչու մենք չենք կարողանում կատարել մեր փոքրիկ բայց մեր համար մեծ ցանկությունները,ինչու դու միշտ չկաս..ինչու ես չեմ կարող փողոցն անցնելիս զգալ որ դու կոգնես ինձ եթե հանկարծ ես անուշադիր լինեմ ..ինչու եմ բոլորի մեջ փնտրում քեզ....եթե ասեմ,ինձ չեն հասկանա կասեն որ գժվել եմ...

Իսկ երբեմն էլ ուզում էս որ մայրիկդ քեզ գրկի ու առանց հարցեր տալու ասի ,ամեն ինչ լավ կլինի,ասի որ դու դեռ փոքրիկ էս ,հիմարիկ էս ու կարող էս եթե ուզում էս,գրկես մայրիկիդ ու չհիշես ինչ էս արել,որ քիչ թե շատ մեծացել էս,չհիշես որ ուզում էս..ինչու մենք չենք կարող ժամանակին հարցնել այն ինչ մեզ պետք է,ինչու մենք միշտ չենք ստանում մեր ուզած պատասխանը,ինչու չենք կարող ....