Ամեն մարդու ենթագիտակցությունը ստիպում է մտածել, որ ինքն անթերի է, երբեք չի սխալվում: Մարդիկ փորձում են ուրիշների կյանքով ապրել, նրանց փոխարեն որոշումներ են կայացնում, սիրում, սիրվում , դժբախտանում , իսկ հետո, երբ զգում են ցավն ու վտանգը, հեռանում են, կարծես ոչնչում իրենք մեղավոր չէին: Ամեն օրը մի նոր փորձություն է, մի նոր էջ`կյանքի գրքում: Բավակա՛ն է, թույլ տվեք ես գրեմ իմ գրքի պատմությունը: Ես բավական հասուն եմ, որ կարողանամ ինքնուրույն գրել, իսկ եթե անգամ սխալվեմ, հոգ չէ, չէ՞ որ սխալների վրա են սովորում: Հասկացե՛ք, հոգնել եմ ձեր տված ցավերից: Մարմնիս դրանք չեն հասնում, այլ`հոգուս: Հոգին օրգան չէ, բայց ամենաուժեղն է ցավում: Նրա դեմ ցավազրկող չկա: Մնում է մի տարբերակ.փակվել սենյակում և բարձր գոռալ: Բայց ինչո՞ւ, մի՞թե ես խելագար եմ, ո՛չ: Մի՛ թույլ տվեք ինձ խելագարվել, թողեք , որ ապրեմ: Ես հոգնել եմ արդեն ձեզնից, ձեր խորհուրդներից: Հոգիս հոգնել է ցավելուց: