Ես մի օր զբոսնում էի իմ մտքերով, հանկարծ նստեցի և շարունակիեցի մտածել: Ես մտածում էի իմ ապագայի մասին, և այդ պահին մի երիտասարդ մոտեցավ ինձ և ասաց.
-Բարև ձեզ կարելի է ձեր կողքին նստել?? Ես մի պահ շփոթվեցի եվ պատասխանեցի: -Այո ինչու ոչ կարող եք: Նա նստեց իմ կողքին և երաժշտություն էր լսում:Ես նրան չգիտես ինչու հարցրեցի թե ինչ երաժշտություն է լսում:Եվ նա շատ հարգալից պատասխանեց: -Դասական: Իսկ դուք սիրում եք դասական երաժշտություն?? -Այո սիրում եմ: -Իսկ ինձ կասեք ձեր անունը?? -Իմ անւնը Լիլիթ է իսկ ձերը? -Իմ անուննել Արմեն է,շատ ուրախ եմ Լիլիթ ջան: -Ես Նույնպես: -Իսկ քանի տարեկան եք: -18 իսկ դուք? -Ես նույնպես 18 եմ և պատրաստվում եմ գնալ ծառայության: Չգիտես ինչու ես այդ լուրը լսելուց հետո տխրեցի:Ես նրան ասացի որ պետք է գնամ,և շտապեցի հեռանալ,բայց նա թույլ չտվեց հեռանալ մինչև իր հարցին պատասխանելը: -Լիլիթ իսկ մենք էլի կհանդիպենք?? -Իսկ ինչու? -Դե դու ինձ շատ դուր եկար ես կցանկանաի, որպեսզի մենք էլի հանդիպեինք: -Չեմ խոստանում բայց հնարավոր է կրկին հանդիպեք: -Լավ ցտեսություն Լիլիթ ջան շատ հեճելի էր քեզ հետ ժամանակ անցկացնելը: -Ցտեսություն Արմեն նջան նույնը կասեմ քո մասին: Մի քանի օր էր անցել այդ դեպքից հետո,երբ մենք կրկին անսպասելի հանդիպեցինք նույն վայրում: -Բարև: -Բարև Արմեն? _Այո ես եմ Լիլիթ ջան ինչպես ես? -Լավ դու? -Ես էլ եմ լավ,իսկ դասերդ ինչպես են? -Շնորհակալություն լավ, իսկ քոնը: -Դե ես Լիլիթ ջան չեմ սովորում,պետք է գնամ ծառայության: Կրկին ես սառեցի երբ նա կրկնեց որ պետք է գնա ծառայության:Ես այդ պահին չէի հասկանում թե ինչեմ զգում Արմենի նկատմամբ:Նա առաջարկեց զբոսնել և ես չմերժեցի: Սկսեցինք խոսել առօրյայից,և անգամ չնկատեցինք ինչպես մութը ընկավ:Ես նրան խնդրեցի որ ինձ ուղեկցի տուն, նա իսկույն համաձայնեց:Եվ տան ճանապարհին նա ինձ հարցրեց: -Լիլիթ իսկ դու համացանցում կաս? -Այո կամ ինչու? -Իսկ ինձ անունդ կասես? -Իմ անունն է և ազգանունը: -Լավ դե շտապիր քանի դեռ ընտանիքդ չի անհանգստացել: Երբ Լիլիթը տուն մտավ հայրը շատ բարկացած էր նրա վրա:Նա սկսեց բղավել Լիլիթի վրա,Լիլիթը սկսեց լաց լինել և վազեց իր սենյակ:Միացրեց համակարգիչը մտավ համացանց սրտի տրոփյունով:Եվ տեսավ որ Արմենը ընկերության առաջարկ է կատարել, նա իսկույն ընդունեց այդ առաջարկը:Նրանք սկսեցին իրենց շփումը շարունակել համացանցով: Սկսել էին հաճախակի դարնալ նրանց հանդիպումները:Եվ մի օր էլ Արմենը Լիլիթին զանգահարեց և ասաց որ մի շատ լուռջ բան ունի ասելու:Լիլիթը անհանգստացավ և շտապեց գնալ Արմենի ասած վայրը: -Արմեն ինչէ պատահել? -Բարև Լիլ ջան ինչպես ես? -Արմեն ես լավ եմ, դու անցի բու թեմային: -Լիլ ինձ տանում են բանակ: -Ինչ,ասա որ ստում ես, ասա որ կատակում ես: -Չէ Լիլս ինձ իրոք տանում են ծառայության:Լիլ ես քեզ շատ եմ սիում և չեմ ուզում բաժանվել քեզնից: -Արմեն մի գնա խնդրում եմ:Ես էլ քեզ եմ սիրում ու չեմ ուզում քեզ կորցնել: -Լիլ ինչի մասին ես խոսում,դու ինչու ինձ պետք է կորցնես: -Իսկ եթե գնաս ու սիրահարվես մի այլ աղջկա ես ինչ պետք է անեմ? -Լիլ տենց բան չի լինի հասկացի ես մենակ քեզ եմ սիրում: Լիլիթը սկասեց լաց լինել,Արմենը գրկեց նրան համբուրեց,և բղավեց որ սիրում է Լիլիթին: Շաբաթներ անց Արմենին տարան ծառայության : Նրանք շփվում էին միայն համացնացով: Եվ մի օր Արմենը մտավ համացանց և տեսավ որ Լիլիթը իր հաղորդագրությանը չի պատասխանել և չի էլ մտել համացանց:Նա անհանգստացավ,զանգահարում էր Լիլիթին բայց վերցնող չկար: Եվ որոշեց փախնել զորամասից,և էդպես էլ արեց: Նա գնաց Լիլիթենց տուն և հարևաններից իմացավ որ Լիլիթը ընկել է հիվանդանով շատ սուր հիվանդությամբ:Նա շտապեց հիվանդանոց և իմացավ որ Լիլթը մահացել է: Լիլթը ընդամնը 18 տարեկան աղջնակ էր:Արմենը շատ ծանր տարավ Լիլիթի մահը և հանց հաջորդ օրնել գնաց այն վայրը որտեղ ինքը ու Լիլիթն էին առաջին անգամ հանդիպել: Նա Բղավեց որ Լիլիթին շատ է սիրում: Եվ վերջ տվեց իր կյանքին:Նրանց երկուսի ծնողներն էլ շատ վատ վիճակի մեջ էին: Սակայն Արմենի ծնողենրը իրենց որդու մահվան մեջ մեղադրում էին Լիլիթի ծնողներին: Ինչևէ եղածը եղած է:Ոչինչ ետ չես բերի ոչ մեղադրանքով և ոչ էլ լացելով:
1 Ադմինիստրատոր
1 Գլխավոր մոդերատոր 
տղամարդ: 1404 
կին: 883
0
