Սպասում եմ,բայց ու՞մ:Նստած նայում եմ կողքերս՝ ոչ մի շունչ չկա,կարծես ես անապատում լքված լինեմ:Կանչում եմ,բայց ու՞մ...Նրան, ով երբեք էլ գոյություն չի ունեցել և վախենամ, որ չի էլ ունենա:Չէ՛, չէ՛ ունեցել է՝ իմ հորինածով, և հեռացել է՝ իմ վերջակետով:Վերջակետ ,որը դարձավ մի բանի վերջ,բայց ինչ-որ մի բանի սկիզբ...Միգուցե՞ մենության, ո՞վ գիտե:Վերջակետ, որը դարձավ տխրության ու լացի ազդարարողը:Երբ հեռացավ հորինածս,կարծես ասեր. –Լա՛ց, լա՛ց ,լա՛ց քեզ այցի....
Այդպես էլ եղավ,լացն ու տխրությունը դարձան իմ անբաժանելի ու անդավաճան ընկերնեը...Ամբողջ օրն իրենց հետ՝ տանը,զբոսանքի,դասի ու կրկին տանը,զբոսանքի,դասի, ..................զբոսանքի, դասի և այսպես շարունակ:Ճիշտ են ասում,երբ անիծում են ամբողջ սրտով այն բռնում է:Իսկ ինչու՞ իմը չի բռնում,ինչու՞ եմ ես այդքա՜ն տանջվում ու սպասում, որ անեծքիդ նման իմ անեծքնել քեզ հյուր գա ու երբե՛ք,երբե՛ք չգնա...Ինչպես քոնը ՝ իմ մոտից:Ես այսպես եմ...Ես անգութ եմ ,ես անսիրտ եմ,թո՛ղ որ այդպես ձեզ թվա...Սեր կորցրած մարդը ամենավատը,ամենաստորը թո՛ղ երեվա...Ես այսպես եմ:Իսկ քո կարծիքով սեր գողացած մարդը ինչպիսի՞ն է...Ամենաբարին,ամենանուրբ էակն է նա՞:Թո՛ղ այդպես լինի,թո՛ղ լինեմ վատը,բայց ասում եմ, սեր ՝ կորցրել եմ... Բոլորը քնած են,իսկ ես կրկին սպասում եմ: