Երևանում ապրում էր՝ մի երիտասարդ տղա, որի անունն էր՝ Արտուրո, նա դեռ չէր գտել իր երազած աղջկան:
Գիշեր էր, նա քնեց, և երազում տեսավ մի գեղեցկուհու, նա ուզում էր այդ գեղեցկուհուն գրկել, բայց այդ ժամանակ նա արդնացավ, կարծես թե՛ նա սիրահարվել էր՝ իր երազի աղջկան: Այդպես օրեր էին անցնում, նա շփոթված ու մոլորված էր, ամեն օր տեսնում էր այդ աղջկան, բայց չէր զգում:
Անցան օրեր, նա որոշեց գնալ՝ Ամերիկա, նա մտածում էր, միգուցե այդ երազը կչքանա և նա այնտեղ կսիրահարվի մի աղջկա ու նրա հետ երջանիկ կլինի: Նա գնաց Ամերիկա, տուն գնեց հայկական թաղամասում և իր համար ապրում էր, չնայած մեկ մեկնա տեսնում էր, իր երազի գեղեցկուհուն:
Առավոտ էր, դուռը թակեցին, նա քնած էր, բայց միանգամից վեր կազավ անկողնուց և դուռը բացեց: Երբ նա բացեց դուռը, տեսավ մի գեղեցիկ աղջկա, որի անունն էր՝ Ալիսա, Ալիսան եկել էր, որպեսզի ծանոթանա իր նոր հարևանի հետ, նրանք ծանոթացան, և միշտ այցելում էին իրար: Նրանք արդեն սիրում էին իրար: Արտուրոյի երազից գնացել էր՝ Կախարդական հմայք ունեցող աղջիկը: Ալիսան և Արտուրոն ամուսնացան: Եվ ունեցան մի տղա:
Անցան օրեր, Արտուրոն տեսավ՝ իր երազի աղջկան և նա այնքան գեղեցիկ էր, այնքան, որ էլ ասելու չէր: Նա անկողնում բարձր ասաց. <<Ես սիրում եմ քեզ իմ արքայադուստր, իմ հեքիաթային ԱՆՆԱ, նա իր երազի աղջկան անվանում էր Աննա: Ալիսան դա լսելով՝ հեռացավ տանից գիշեր էր, նա վազելով փախչում էր, և պատահապար վթարի ենթարկվեց և մահացավ:
Արտուրոն երբ արդնացավ և իմացավ, որ Ալիսան մահացել էր, նա արդեն գժվում էր, չնայած նա շատ դժվարն օրեր անցկացրեց և տանջվեց, բայց նա այնքան ուժեղ էր հոգով, որ նա իր երեխային վերցրեց և վերադարձավ Հայաստան միայնակ մեծացրեց մինջև տղու չափահաս դառնալը : Եվ ինքնասպան եղավ, քանի որ՝ իր երազի արքայադուտրը միշտ նրան այցելում էր՝ իր երազում, և նա այդպես տանջվում էր:
Իսկ նրա տղան, որի անունն էր՝ Արսեն, երջանիկ ապրեց, ամուսնանալով իր հոր երազի աղջկա հետ: