-Բարև սիրելիս:
-Բարև:
-Իսկ ինչու ես դու այդքան սառը պատասխանում ...(
-Իսկ դու չգիտես...
-ինչ չգիտեմ
-...Դու երեկոյան զբոսնել ես
-Այո...իսկ ինչու ես հարցնում
-(լացելով) Իսկ դու ում հետ ես զբոսնել
-Ինչու ես լացում...ընկերներիս հետ եմ եղել...
-Ինչու ես ստում(((դու նրա հետ ես եղել...
-Ում հետ...
-Այն աղջկա, որին համբուրում էիր:
-Հիմարիկ ) նա իմ քույրն էր:
-Մեկ է չեմ հավատում:
-....
-Ինչի ես ինձ զանգել.
-Որպեսզի ասեմ, որ սիրում եմ...
-Այո՛, դու նրան սիրում ես:
-Ոչ, ես քեզ եմ սիրում: Անկեղծ նա իմ քույրն է:
-Այլևս ինձ չզանգահարես:
-Բայց ես...
Հեռախոսը ցած է դնում...
Ուղիղ երեսուն րոպե հետո աղջիկը կանգնած էր բարձրահարկ շենքի քսաներոր հարկում և նայում է նետքև...
Նրան մի քայլ է բաժանում, որ վերջ դնի ամեն ինչին: Նա ուզում էր դա անել, բայց...չէր կարողանում: Նա լցված էր կյանքը ապրելու և սիրելու ոգով...
Նա կորցնում է ինքնատիրապետումը և հանկարծ զգում է, որ ինչ որ ձեռք բռնեց նրան...
Արթնացավ և չգիտեր, թե որտեղ է...սպիտակ պատեր, կաթիլայինի ձայնը, սիստեմներ...և նա...նա՝ ձեռքին վարդեր...անհաշվելի քանակությամբ վարդեր: Եվ շողում էր ժպիտը նրա սպիտակավուն դեմքին:
Աղջիկը շշուկով հարցեց.
-Ինչի ես եկել:
-ես..Ես սիրում եմ քեզ:
-Եթե սիրում ես, ուրեմն սպասիր ինձ:
Տղան ծաղիկները դրեց անկողնու վրա և դուրս եկավ:
Անցավ երեք ամիս...
Աղջիկը դուրս եկավ հիվանդանոցից: Մուտքի մոտ սպասում էր տղան ձեռքին կարմիր վարդեր: Աղջիկը մոտեցավ նրան, ջերմ գրկեց, իսկ հետո ծաղկեփնջից հանեց մի վարդ և նետեց հետ ցույց տալով, որ ամեն ինչ անցյալում է: