Ալո: -Արի հանդիպենք այսօր: -Արի: Ե՞րբ: -Հիմա կարո՞ղ ես: -Այո իհարկե: Սովորականի պե՞ս: -Այո: -Համբուրում եմ: Մինչ հանդիպում: -Ցտեսություն... Մի քանի ժամից հանդիպեցին: -Բարև: -Ո՛չ, պետք չէ համբուրել: -Ի՞նչ է պատահել: -Մենք պետք է խոսենք: -Ինչի՞ մասին: Ի՞նչ է պատահել: -Պատահել է: Ասա միայն ճիշտը՝ դու ինչ այլևս չե՞ս սիրում: -Ինչ հիմարություն է: Սիրում եմ...ԵՍ սիրում եմ քեզ... -Պետք չի՛, մի կպիր ինձ: Դու ստում ես: -Ո՛չ, չեմ ստում: Ի՞նչ է եղել Քեզ: -Քեզ տեսել են: -Եվ ի՞ինչ: -Դու սիրում ես նրան, բայց ոչ ինձ: -Ու՞մ եմ սիրում: Ոչինչ չեմ հասկանում... -Դու և նա: Ձեզ տեսել են: Մի փոքր դադարից հետո աղջիկը պատասխանեց: -Բայց ու՞մ հետ: Ես բացի Քեզանից ոչ ոք չունեմ... -Ստում ես: -Ոչ: -Ինչու՞: Ինչի համար: Ախր ես Քեզ սիրում էի... -Սիրում էի՞ր: Իսկ հիմա չե՞ս սիրում: -...Ոչ: -Ինչի՞: Ի՞նչ եմ արել: Մինչ այդ աղջիկը կարողանում էր իր մեջ պահել արցումքները: Սակայն դրանք մի ակնթարթում դուրս հորդեցին նրա աչքերից: -Ես այլևս չեմ սիրում Քեզ: Դու ինձ համար ոչ ոք ես: -Բայց ես բացի քեզնից ոչ ոքի չեմ սիրում: Հավատա ինձ... -Ոչ: -Այստեղ ինչ-որ սխալ կա: Ես միայն քեզ եմ սիրում: -Բայց ինչու՞: Ինչու այսպես վարվեցիր: -Ես գիտեմ, որ սիրում ես ինձ,- ասաց աղջիկը սրբելով թաց աչքերը: -Ո՛չ, ատում եմ: -Ինչու՞: Սիրելիս... -Հաջողություն: -Ո՛չ: Նա գնաց, իսկ աղջիկը դեռ երկար ժամանակ մնաց այգում և նստարանի վրա նստած անդադար լալիս էր: Նստարանի տակ կարծես արցումքները լճացած լինեին: Տղան քայլում էր և չէր հավատում ընկերուհու ասածներին: Արագ քայլելով մտավ շքամուտք: Ծխում էր...և մտածում նրա մասին: Բարձրացավ ամենավերևի հարկ: Նա այդքան մտածելով հասկացավ, որ սիրում է աղջկան՝ սիրում է անմոռաց սիրով: Վերջացնելով ծխելը նա հեռախոսը հանեց գրպանից՝ դրեց պատուհանագոգին, իսկ ինքը կանգնեց այդտեղ և նետվեց: Մի քանի րոպե անց հեռախոսին հաղորդագրություն է գալիս. «Ընկերս, ես սխալվել եմ: Դա նա չէր: Դա ուրիշ աղջիկ էր: Հիմար բան ստացվեց...» Բայց արդեն ուշ էր: Տղան ընկած էր գետնին ամբողջովին արյան մեջ կորած, իսկ աղջիկը նստած լալիս էր: Ոչինչ արդեն կարևոր չէր, որովհետև նրանք միասին չեն լինի: Տեղի էր ունեցել հիմար սխալ... Եվ մի հարց է ինձ տանջում՝ «Ինչու՞ ենք ՄԵՆՔ հավատում ուրիշների ասածներին: Դրանք բարություն չեն բերում