Այսօր 19.05.2024
Բարի գալուստ:
Status4ka.Ru - Հանրային առաջին ստատուսների կայք: Տեղեկացրեք ընկերներին կայքի մասին:
.
Գլխավոր էջ » Ստատուսներ » statusner » Տխուր [ Ավելացնել ստատուս ]

Ընդհանուր նյութերի քանակը` 1429
Ցույց է տրվում: 41-60
Էջեր: « 1 2 3 4 5 ... 71 72 »


    Գիշերն անցավ ու իր հետ տարավ ծերուկին: Լույսը բացվեց ու ծերուկի սիրտը, ավա՜ղ, էլ չզարկեց:


    Մութ սենյակում կծկվել ես ու լաց լինում, մինչդեռ քեզնից հենց այդ պահին գույներ են հոսում ու կարմրած աչքերից այն կողմ գունավոր երազներ բերում քո անգույն աշխարհ, որտեղ գույների ու ժպիտների սով է:


    Քո սիրո ցավից առաջացավ խոր մի վերք, որը մտածում էի միայն դու կարող ես բուժել, բայց ինչպես միշտ սխալվում էի: Եկավ <<նա>> և ինձ հակառակը ապացուցեց, տվածդ վերքը նա կամաց բուժեց:


    Քո սիրուց մնաց միայն հուշեր, անո՜ւշ երազ, ուրիշ ոչի՛նչ: Դո՛ւ էիր, դո՛ւ էլ լքեցիր, մնացիր հեռու անցյալում:


    Անցավ ամենը՝ փշրված երազանքները, արցունքոտ աչքերը, անքուն գիշերները, աղեկտուր աղաչանքներն ու խանդի տեսարանները: Միայն մնաց մի անպատասխան հարց. <<Ինչպե՞ս կարող էր սերդ անկեղծ լիներ, եթե այն հիմնված էր կեղծիքի վրա>>:


    AMEN MI XENT EL MI OR KGTNI IR XELARIN


    Axjik _ Inches uzum indznic ? qez asum em indz hangist tox .. Txa_ uzum em vor mi qani amis heto qo porikum mer puchur@ lini....


    Մենակություն բառից դողում է օդը իմ սենյակի, Ու ես հասկանում եմ, Որ աչքերն են մարդու ամենաթաց տեղը...


    Անցյալի ամբողջ գեղեցկությունը նրանում է, որ նա արդեն անցյալ է։


    Բոլորնել ունեն սիրտ ,սակայն շատերի մոտ ,սիրտը ընդամենը օրգան է ...♥


    Սիրո մեջ չկան ո՛չ հաղթողներ, ո՛չ պարտվողներ: Կան միայն տանջվողներ...♥


    Ես կարող եմ քեզ ամիսներով չգրել, բայց դա չի նշանակում, որ քեզ մոռացել եմ. )


    Ճակատագրի բերումով պատահում է, որ սիրող սրտերը բաժանվում են: Յուրաքանչյուրը սկսում է իր կյանքը նոր, մաքուր էջից` ուրիշի հետ:


    Աստված մեզ տվել է սիրտ, իսկ մենք մոռացել ենք ինչպես այն օգտագործել:


    Յուրաքանչյուրի ներսում կա ցավ, որը երբեք չի անցնում,կա պահ, որը երբեք չի մոռացվում ու տեսիլքի պես միշտ էլ հայտնվում է:


    Այս անծանոթ զգացմունքը, որ մեղմ ձանձրույթով հալածում է ինձ, ես վարանում եմ կնքել գեղեցիկ և հանդիսավոր անունով՝ թախիծ: Դա այնպիսի համակործան և այնպիսի եսասեր զգացմունք է, որ նրանից ամաչում եմ, մինչդեռ թախիծը ես միշտ հարգել եմ:


    Այդ զգացմունքն ինձ անծանոթ էր, բայց գիտեի, թե ինչ է տաղտուկը, ափսոսանքը, ավելի պակաս ինձ ծանոթ էր խղճի խայթը: Իսկ հիմա, ինչ-որ բան՝ մետաքսի պես և՛ հաճելի, և՛ նյարդայնացնող, փաթաթվում է ինձ, անջատում մյուսներից:


    Այդ շաբաթվանից ես հուշեր եմ պահել, որոնք սիրում եմ փորփրել այսօր, որպեսզի տանջանքի ենթարկեմ ինքս ինձ:


    Երբ ես տխրում եմ, խնդրում եմ, ինձ մի՛ հարցրու, թե ինչու եմ տխուր, պարզապես գրկիր ինձ։


    Ի՞նչ բան է այդ ընտանիք կոչվածը, ինչու՞ ոմանք կառչում են ընտանիքի փեշից, ամենածանր պայմաններում անգամ պահել են ուզում այն, քայքայման, տարրալուծման հեռանկարն անգամ նրանց սարսափ է պատճառում, իսկ շատերի համար բաժանվելը մի բաժակ ջուր խմելու նման բան է: