Դու երբևէ նայե՞լ ես քեզ հայելու առջև, ես գիտեմ, որ դու նայել ես, նայել ես քո <<Ես>> ին, բայց չե'ս նայել սրտիդ, չե'ս նայել քո հոգուն: Շատ մարդիկ կան կյանքում, ովքեր դերասանություն են անում, ուզում են դանակով իրենց վնաս տալ, կամ որևիցէ վնասակար բան անել, որպեսզի տեսնեն թե իր կողքինները ինչքան վիրավորված են կամ կյանքից հիասթափված: Սիրելինե'րս, կյանքից ոչ ոք չի հիասթափվում, այլ դուք եք ձեզ ստիպում, որ հիասթափվեք, մի կողմ դրեք ձեր սարսափելի<<ես>>-ը և շարժվեք հոգով կամ սրտով, դա է ճիշտ ուղին: Բայց այնպես է լինում, որ դուք հենց ձեր սրտին եք վնաս տալիս, ինչ սիրտը ցանկանում է, դուք դրա հակառակն եք անում, այդպես դուք ոչնչի չեք հասնի: Ցանկանում եմ ձեզ ներկայացնել մի փոքրիկ պատմություն, որը հաստատում է իմ ասածը: Աննան շատ էր սիրում Լևոնին, իսկ Լևոնը Աննային: Երբ Լևոնը ցանկանում էր խոսք փոխանակել Աննայի հետ, Աննան ապտակում էր նրան և բոլորին պատմում, թե այդ տղան իրեն սիրո խոստովանություն է արել, այդպես մեկը մյուսին ծաղկեցնելով պատմում էին: Մի օր, երբ Աննան գնաց դպրոց, բոլորը ծաղրեցին նրան, ասելով թե Աննան սիրո խոստովանություն է արել Լևոնին և ... Աննան ստիպված եղավ քաղաքից դուրս գալ, բայց կարծես թե այդ լուրը ամբողջ Հայաստանով մեկ տարածվել էր, և նա ստիպված եղավ փակվել իր տան մեջ: Իսկ Լևոնը իր համար ազատ ապրում էր: Աննան ինքը վնասեց իր կյանքը, եթե նրան սիրում էր, ինչո՞ւ այդպես վարվեց տղայի հետ: <<Մի վնասիր ինքդ քեզ>> և ապրի սրտով ու հոգով: